నేల  రాలిన  పారిజాతం . 

                         కధానిక . 

పగలు  పది గంటలకే  ఎండ  చురుక్కు మంటోంది. బజారులో  నెమ్మదిగా  అడుగులువేస్తూ  వెడుతూఉంటే  "నమస్కారం మేస్టారూ " అని  వినిపించింది .  చూస్తే  ఎదరగా  పాతిక   ఏళ్ల  లోపు  అమ్మాయి నవ్వుతూ . "గుర్తున్నానా ! మేస్టారూ " అంది  ఆమె .  ఇంకా  అలాగే  నవ్వుతూ . అందమైన పలువరస. ఆకర్షణీయమైన రూపం . అమ్మాయి   ఎవరో?  ఎంత  ఆలోచించినా  నాకు గుర్తు  రావటం  లేదు . 
" నేను  మేస్టారూ !  పారిజాతం " అంది ఆమె . 
 "నువ్వా  తల్లీ ! ఎన్నాళ్ళకి  చూస్తున్నాను  అమ్మా !  వయసు మీద పడుతోంది కదా ! అందుకే  చప్పున  గుర్తు  పట్టలేక పోయాను . ఏమీ  అనుకోకు సుమీ " అని ఆప్యాయంగా  భుజం   తట్టాను . 

 నా  మొహం  కేసి  చూశి  " బావుంది  మేస్టారూ"  అని  మనోహరంగా  నవ్వింది  పారిజాతం  . 

ఏమిటీ ! అన్నాను  అర్ధం  కాక . 
"మీ  చెవి  పోగు. అచ్చం  వేద  పండితుల్లా  నా  కంటికి  కనిపిస్తున్నారు"  అంది  పారిజాతం  నాతో  ఉన్న  చనువు  కొద్దీ .
 నవ్వేశాను  పారిజాతం  పొగడ్తకి . 
"ఈ  ఊరు  ఎప్పుడు వచ్చారు ?" అని అడిగింది  పారిజాతం .
 ఉద్యోగ  బదిలీలతో  ఊళ్లు  తిరిగి  తిరిగీ  చివరకు  ఈ  హైదరాబాద్   మహానగరంలో  స్థిరపడ్డాం  తల్లీ ! పదవీ విరమణ  తర్వాత . అని  జవాబిచ్చాను  పారిజాతం  ప్రశ్నకి . 
"అమ్మగారు  ఎలా ఉన్నారు ?" అడిగింది  పారిజాతం . 
పర్వాలేదు . ఇద్దరం  ఆరోగ్యంగానే  ఉన్నాం.  అన్నా . 
"సాయింత్రం  చల్లబడ్డాక  ఇంటికి  వస్తాను  మేస్టారూ ! అమ్మగారిని   చూడ్డానికి " అంది  పారిజాతం . 
తప్పకుండా   రా  అమ్మా!  అని  అడ్రస్  చిన్న  చీటీ  మీద  వ్రాశి  ఇచ్చా . 
బజారులో  పని  ముగించుకొని  ఇంటికి  చేరేసరికి  లంచ్  వేళ  అయింది .
  " ఇంత   ఆలశ్యం  అయింది  ఏమిటీ ! " అంది  శేషమ్మ   మంచి నీళ్ళ  గ్లాసు  అందిస్తూ .
" ఇందాక  బజారులో  పారిజాతం  కనిపించింది  శేషూ  ! " అన్నా  నా  భార్యతో.   మొహానికి  పట్టిన  చెమట  భుజం  మీది  కండువాతో  తుడుచుకుంటూ .
" ఎవరూ ! మన  విశ్వనాథం  గారి  అమ్మాయే ! " అంది  శేషమ్మ . 
" అవును . సాయింత్రం  చల్లబడ్డాక  మన  ఇంటికి  వస్తానంది" . 
 " చాలా  రోజులయింది . వాళ్ళ  సంగతులు  తెలిసి . సంతోషం  " అంది  శేషమ్మ . భోజనం  వడ్డించటానికి  వెడుతూ . 
సాయింత్రం   అయ్యేసరికి  పారిజాతం  వచ్చింది . అన్నట్లుగానే . తనతో  కూడా  పారిజాతం  వయస్సే  ఉన్న ఇంకో  అమ్మాయి  లోపలికి   వచ్చి  "అదాబర్స్"  అని  వంగి  సలాం  చేసింది  నన్నూ , శేషమ్మని  చూసి . ఎవరా ! అని  గుర్తు  చేసుకొనే  లోగా " నేను.  జగన్నాధం   అంకుల్ .  షబ్నం . " అంది  ఆమె . 
" నువ్వా ! షబ్నం .   ఎంత  పెద్దదానివి  అయిపోయావమ్మా ! " అన్నాం   నేనూ , శేషూ  ఒకేసారి . 
" అబ్బా జాన్  ఎలా  ఉన్నాడమ్మా ! " అని  అడిగా  నా  మిత్రుడు  షౌకత్ అలీ  ని  గుర్తు  చేసుకుంటూ . 
" స్వస్థ్  హై " అంది  షబ్నం . 
                                                         ... 
నేను , విశ్వనాథం , షౌకత్ అలీ  మంచి  స్నేహితులం .    ఇరవై  ఏళ్ల   కిందట  నేను  రాజమండ్రీ  లో  స్కూలు  మాస్టారుగా  ఉద్యోగం  చేస్తూ  ఉండగా  ఏర్పడిన  మా  పరిచయం  ఆత్మీయ బంధంగా  మారి  బలపడిపోయింది .  ఆ  రోజుల్లో   సాయింత్రం  వేళ  మార్కండేయ స్వామి  రేవు  దగ్గర  గోదావరి గట్టు  మీద  కూర్చొని  ముగ్గురం  సాహిత్యం , రాజకీయాలు , దేశం లోని  అరాచకత్వం , పెడదారిన పడిన  యువత    మితిమీరిన  విశృంఖల  ధోరణి  చర్చించుకొనేవాళ్ళం.    ఆ  చర్చలు   చివరికి   మా  కుటుంబాల  లోని  సున్నిత  విషయాలని   కూడా  సృజించేవి . అంతగా  పెనవేసుకున్న దాపరికం  లేని   స్నేహం  మాది . అప్పట్లో   విశ్వనాధం  కుటుంబం  మా  పోరుగింట్లోనే  ఉండేది . ఇద్దరమూ  గవర్నమెంట్   స్కూలు లో ఉపాధ్యాయులుగా  పనిచేస్తూ  ఉండేవాళ్ళం . మధ్యతరగత   కుటుంబం  నేపధ్యం  అవటం  మూలాన  మా  ఇద్దరి  ఆలోచనలూ , అభిప్రాయాలు  సుమారు  ఒకే  మాదిరిగా  ఉండేవి .   షౌకత్ అలీ  మా  ఇద్దిరికీ  చిన్ననాటి  మిత్రుడు . మా  ఇంటికి  నాలుగు  ఇళ్ళు  అవతల  షౌకత్ అలీ  భార్య  నజరీన్ , కుమార్తె  షబ్నం తో  కలసి  కాపురం  ఉండేవాడు .   ఆలీ  వకీలు  పట్టా  తీసుకొని  జిల్లా  కోర్టులో  న్యాయవాదిగా  ప్రాక్టీసు  చేస్తూ  ఉండేవాడు . మా  చిన్న నాటి  స్నేహం  ముగ్గురమూ  రాజమండ్రీలో  వృత్తి  రీత్యా  ఉండటంతో  చిగురించి  కొమ్మలుగా  విస్తరించింది . 

                                                                      (ఇంకా ఉంది .)