నేటి  జటాయువులు. 

 వాల్మీకి  మహర్షి  ఈ  లోకానికి  అందించిన  మహా కావ్యం  రామాయణము . వేదాలలో  చెప్పబడిన  సత్య , ధర్మములే  రామాయణం  అను  సూక్తి .   దశరధ మహారాజు  చిరకాల  మిత్రుడు  జటాయు  . రావణాసురుడు  సీతమ్మతల్లిని అపహరించుకొని  ఆకాశ మార్గాన  వెడుతూ ఉండగా  అది  చూశిన  జటాయు  రావణునితో  ఘోర   యుద్ధం  చేస్తాడు . జటాయు  వృద్ధుడు  అగుటచే  రావణుడు  ఆ  భీకర యుద్ధం లో  పైచేయి గా  నిలిచి  ఖడ్గంతో  జటాయు  రెక్కలు  నరికి  వేస్తాడు . రాములవారు లక్ష్మణ  సమేతంగా  సీతమ్మతల్లి  అన్వేషణ  ప్రయత్నంలో, మార్గంలో  నేలమీద  రక్తపు  మడుగులో  పడి  కొన ఊపిరిలో ఉన్న  జటాయుని  చూస్తారు .  కొన ఊపిరితో  ఉన్న జటాయు  ద్వారా  జరిగిన  సంగతి  తెలుసుకొన్న  రామచంద్ర ప్రభువు  జటాయునకు   మోక్షం  ప్రసాదించ  తలచి   అంత్యక్రియలు  స్వయముగా  నిర్వహిస్తారు . (అరణ్య కాండం - 68 వ  సర్గ .   సంస్కృతం:జటాయు         తెలుగు :జటాయువు )

ఆంధ్ర ప్రదెశ్ లోని  లేపాక్షి   జటాయు  రెక్కలు తెగి  పడిన  ప్రదేశముగా  కొన్ని స్థల  పురాణములలో  చెప్పబడి  ఉన్నది . జటాయు  అంతేష్టి  కార్యక్రమములు  రాములవారిచే  అక్కడ  రామరకల  మెట్టు (Ramarkal Mettu) అని  పిలువబడే  స్థలములో  జరపబడినట్లుగా  చెప్పబడినది . రాములవారు  ఆ  సమయంలో  జటాయునికి  మోక్షం  కలుగచేస్తూ  లే ! పక్షీ  అని  అజ్ఞాపించారనీ  అందుచేత  ఆ  ప్రదేశము  లేపాక్షి  అని పిలువబడుతున్నదీ  అన్న   ఇతిహాసం  ప్రచారంలో  ఉంది.

 నేటి  భారతంలో  జటాయులా  రెక్కలు  తెగి  రాములవారు  ఎప్పుడొస్తారా ! అని  కాలం  గడుపుతున్న  వృద్ధులు  ఎందరో ! అయితే  ఇది  త్రేతాయుగం  కాదు . సనాతన ధర్మాన్ని  భ్రస్టు   పట్టించిన  కలికాలం . 

                                                                                                      ... 
అప్పుడే  భోజనం  చేశి  వచ్చి గదిలో గుమ్మం  మీద  తల  వాల్చి  తల  కింద  కుడి  చేయి  తలగడలా  పెట్టుకొని  "హమ్మయ్యా " అంటూ  నడుం  వాల్చింది  సోమిదేవమ్మ . నడుము  అయితే  వాల్చింది  కాని  కంటి  మీద  కునుకు  రాలేదు . 
కంటి  నిండా  ఒక్కగానొక్క  కొడుకు  రూపం  కదులుతోంది . మనసునిండా  కొడుకు ఆలోచనలు  ముసురుకున్నాయి . ఎందుకో ! మనసంతా  మబ్బు పట్టేసిన  అకాశంలా ఉంది .  "చాన్నాళ్ళయ్యింది  అబ్బాయి  ఇంటికి  వచ్చి . ఎలా ! ఉన్నాడో ! ఏమో ? " అనుకుంది  స్వగతంగా .  స్వగతంగా  అనుకున్న  ఈ  మాటలు  పెదవి దాటి  బయటకు  వచ్చేసాయి . 

వసారాలో  నరసారావుపేట  కుర్చీలో   వక్కపొడి  నములుతూ  విశ్రాంతి తీసుకుంటున్న  పరంధామయ్య  చెవిన  పడ్డాయి  భార్య  సోమిదేవమ్మ స్వగతముగా అనుకొన్న   మాటలు . అసహనంగా  కుర్చీలో  కదిలాడు . "ఇప్చ్ " అని నిట్టూర్చి మళ్ళీ  తన  ఆలోచనల్లో  పడిపోయాడు   పరంధామయ్య .  
సామాన్య మధ్య తరగతి  కుటుంబం  పరంధామయ్యది . బడి పంతులు  గా  ఉద్యోగం చేశి  వయస్సు  మీద  పడడంతో  "ఇక చాలు . ఈ  చాకిరీ " అని విశ్రాంతి  తీసుకొన్నాడు . భార్య  సోమిదేవమ్మ  అనుకూలవతి  ,అమాయకురాలు . ఒక్కాగానొక్క  కొడుకు   రవణ .  పరంధామయ్య  ఆలోచనలు  అటూ  ఇటూ  తిరిగి  గతం  లోకి  మళ్ళాయి . 

చదువులో  చురుకైన   రవణ  ఇంటర్  పాసై  పై  చదువులు  చదువుతానంటే  స్తోమత  లేకపోయినా  ఇంజనీరింగ్  డిగ్రీ  చదివించాడు . కొడుకు ఉన్నతి  కోసం  తమ  ఖర్చులు  తగ్గించుకొని  అవసరాలు  త్యాగం చేశి  చదివించారు  దంపతులు . ఓ రోజు  ఉత్సహంగా  ఇంటికి  వచ్చాడు  రవణ .  "నాన్నా ! నాకు  అమెరికాలో  పై  చదువులు  చదవటానికి  మంచి  యూనివర్సిటీ  లో  సీటు  వచ్చింది ." అంటూ . ఇది  వింటూనే  వంటింట్లో  వంట  చేసుకుంటున్న  సోమిదేవమ్మ  బయటికి  వచ్చింది . "ఏం  చేద్దావని ?" అని ప్రశ్నించాడు  తను . " వెడదామని  ఉంది  నాన్నా!  స్కాలర్షిప్  కూడా  దొరికింది .  అయితే   వీసా  , ప్రయాణఖర్చులకి  ఓ రెండు  లక్షల  రూపాయలు  అవసరమవుతాయి  నాన్నా ! " అన్నాడు  తల్లి కేసి చూసి . ఆ  మాట  వినగానే  తన  గుండె  జారిపోయింది .    రవణ  చదువుకు  చేసిన  బాకీ  ఇంకా   తీరలేదు .  ఇప్పుడు  రెండు  లక్షలు  అంటే  మాటలా !  తన  వల్ల  కాదు .  కొడుకు  తన  అర్హతకు  తగిన  ఉద్యోగం  ఇక్కడే  చూసుకుంటే  తమకు  చేదోడు  వాదోడుగా  ఉంటాడని  తన  ఉద్దేశ్యం .  అదే  మాట  చెప్పాడు రవణతో . తన అభిప్రాయం  విన్న  రవణ  నిరాశగా  తన గదిలోకి  వెళిపోయాడు .  నిరాశ  చెందిన   రవణ  ఆ  రోజు  భోజనం చేయలేదు . అందివచ్చిన  అవకాశం  జారిపోతోందన్న  దిగులుతో . కన్నతల్లి  కడుపు  తరుక్కుపోయింది .  ఆ  రాత్రి  నిద్రకు  ఉపక్రమించబోతూ   ఉండగా  భార్య  సోమిదేవమ్మ  కొడుకు  అమెరికా  చదువు  కోరిక  ప్రస్తావనకు  తెచ్చింది . " అది కాదు  సోముడూ ! మనకు  వాడిని  విదేశాలకు  పంపించి  చదివించే  స్థోమత  ఎక్కడుంది .? నాకు  మాత్రం  వాడు  ప్రయోజకుడు  అయితే  సంతోషం  కాదూ ! " అన్నాడు  తను  నిస్సహాయతను  తెలియచెప్పుతూ . " పోనీ  పల్లెటూరిలో  నాకు  మా  పుట్టింటి వారు  పసుపు కుంకుమ  కింద  ఇచ్చిన  రెండెకరాల  పొలం  బేరం  పెట్టి  డబ్బు  సర్దుదాము . ఆలోచించండి ." అంది  సోమిదేవమ్మ . రాత్రంతా  అలోచించాక   సోముడు  సూచన సబబు  అనిపించింది  తనకి .  ఉదయం లేస్తూనే  రవణని  పిలిచి 'నీ  విదేశీ  ప్రయాణానికి  ఏర్పాట్లు  చేసుకో  అబ్బాయ్ ! డబ్బు  ఏదో విధంగా  నే  సర్దుబాటు  చేస్తాలే " అన్నాడు  తను . రవణ  మొహంలో  కోటి  కాంతులు . అది  చూశిన  సోమిదేవమ్మ  తృప్తిగా  చూసింది . "రాత్రి  పస్తు  ఉన్నావ్ !.  రా ! జీడిపప్పు వేసి కమ్మగా  గోధుమ నూకతో  ఉప్మా  చేశాను  నీకు  ఇష్టమని " అని  రవణకి  పళ్ళెం నిండా  అల్పాహారం  తెచ్చి  ఇచ్చింది . 

  రవణ  అమెరికా  చేరాక  రొజూ  రెండు  పూటలా  ఫోను  చేసేవాడు . " అమ్మా , మీరు  ఆరోగ్యాలు  జాగ్రత్తగా  చూసుకోండి  నాన్నా " అని  గుర్తు  చేసేవాడు  ఫోను  చేసినప్పుడల్లా . అమెరికాలో  రవణ  రెండు సంవత్సరాల  చదువు  ఇట్టే  అయిపొయింది  తెలీకుండా .  ఒకరోజు  ఫోను చేసినప్పుడు "ఎప్పుదొస్తున్నావు  నాన్నా ! అమ్మ  నిన్ను  చూడాలని  ఆత్రుత  పడుతోంది " అని  తను అడిగితే   "ఉద్యోగ  ప్రయత్నంలో  ఉన్నా  వీలు చూసుకొని తొందరలో  వస్తా " అన్నాడు  రవణ . రవణ  కి  అమెరికాలో  మంచి  ఉద్యోగం  వచ్చింది . మంచి   జీతం , హోదా . ఈ  మాట  ఫోను  చేశి  చెబుతూ  ఉద్యోగంలో కుదురుకున్నాక  తీరుబడి  చేసుకొని  వస్తాను . అమ్మని  బెంగ పెట్టుకోవద్దని   చెప్పండి  అన్నాడు  తనతో . రవణ  ఉద్యోగంలో  చేరాక  రోజూ  వచ్చే  ఫోనులు నెలకోసారి  రావటం  మొదలయ్యాయి . అదేమిట్రా  బొత్తిగా  నల్లపూసయిపోయావు  అని  అడిగితే  పని  ఎక్కువుగా  ఉంది  తీరుబడి  కావట్లేదు  అని  జవాబు . దేశం  కాని  దేశంలో  ఏమి  అవస్థలు  పడుతున్నాడో  అనుకున్నారు  తనూ , సోముడూ .  మరో  రెండు  వసంతాలు గడిచిపోయాయి . ఒక రోజు  సోముడు  పోరు  పడలేక  తనే  ఫోను  చేసాడు రవణకి.  "అబ్బాయ్ ! స్థిరపడ్డావు కదా.  పెళ్లి  సంబంధాలు  వస్తున్నాయి . ఏదో ఒకటి  ఖాయం  చేసుకుందామని  అంటోందిరా  అమ్మ  నీ  అభిప్రాయం  కూడా తెలుసుకొని " అన్నాడు  తను . "నీకో  విషయం చెప్పాలి  నాన్నా " అన్నాడు  రవణ . "ఏమిటిరా  అదీ " అని  తను  అడిగితే  "నేను  పెళ్లి  చేసేసుకున్నాను  నాన్నా  ! ఇక్కడి  అమ్మాయిని . అమ్మకి  ఎలాగోలా నచ్చచెప్పండి  " అని  అసలు  విషయం  చల్లగా  చెప్పాడు  రవణ . హతాశుడైపోయాడు  తను  ఈ  వార్త వినగానే.  ఈలోగా  "ఏమంటున్నాడు  అబ్బాయ్ " అంటూ వచ్చింది  సోమిదేవమ్మ  తడి చేయి  పమిట  చెంగుతో  తుడుచుకుంటూ . తమాయించుకొని  విషయం   చెప్పగా  నిరుత్తరురాలు  అయింది సోమిదేవమ్మ. 

                                                                                         కాలం  గిర్రున  తిరిగిపోతోంది . కొడుకు  నుండి  నెలకోసారి వచ్చే  ఫోనులు  ఇప్పుడు ఆరు నెలలకోసారి  వస్తున్నాయి . " నువ్వు , కోడలు పిల్లా  ఒక సారి  వచ్చి  వెళ్ళకూడదురా  !  అమ్మ  చూడాలని  తెగ  కలవరిస్తోంది " అన్నాడు  తను  రవణతో  ఒకసారి  కొడుకు  ఫోను  చేస్తే  . " ఎలా ! నాన్నా ! మీ  కోడలికి  ఇండియా  అంటే  చిరాకు . "అన్నాడు . తనకి  అప్పుడు  అర్థమయింది .   కొడుకు   చేయి  దాటి పోయాడని .  ఈ  విషయం  సోముడుకి  ఎలా  చెప్పాలో  తెలియక   మధనపడుతున్నాడు  ఇన్నాళ్ళూ .  "ఏమండీ  ! నాకేదో  అయిపోతోందండీ ఒకసారి వస్తారా ! " అన్న  సోమిదేవమ్మ  పిలుపుకి  సాలెగూడు  లాంటి  ఆలోచనల్లోంచి బయట  పడ్డాడు  పరంధామయ్య. 

   వెళ్లి చూస్తే  సోమిదేవమ్మ  మెలికలు తిరిగిపోతోంది . ఒకవైపు  కాలూ  , చెయ్యీ  లాగేసాయి . ఆదరాబాదరాగా  డాక్టరు గారిని  తీసుకు వచ్చి చూపిస్తే  ఆయన  చూసి  టి . ఐ . ఎ  (TIA--Temporary  Iskemia Attack ) అని  రోగ  నిర్ధారణ  చేసి  తన  హాస్పిటల్ లో  రెండు  రోజులు  వైద్యం  చేశి  "ఇది  ఎప్పటి కైనా  పక్షవాతానికి  దారి  తీయవచ్చు " అని  తగు  జాగ్రత్తలు  చెప్పి  ఇంటికి  పంపించారు . కొడుకికి  తల్లి  అనారోగ్యం  గురించి  ఫోను చేసి  చెబితే "ఉన్న పళంగా  రావటానికి  నాకు  కుదరదు  నాన్నా ! ఇప్పుడు పరవాలేదుగా  మన  ఊళ్ళో  ఉన్న  పెంకుటిల్లు  అమ్మేసి  అమ్మకి  వైద్యం చేయించండి " అని  ఓ  సలహా   .  అప్పుడు   అనిపించింది  పరంధామయ్యకి ఒంటరివాడినని. TIA  నుండి  తేరుకున్న  సోమిదేవమ్మ  "అబ్బాయ్ కి చెప్పారా నా సంగతి " అని  అడిగింది  భర్తని . పాత  పెంకుటిల్లు  అమ్మి  మంచి  వైద్యం చేయించమన్నాడు  అని  చెప్పాడు  పరంధామయ్య  క్లుప్తంగా . గతాన్ని  తలుచుకొన్న సోమిదేవమ్మ  ఇలా  అనుకొంది  స్వగతంగా . "రెక్కలు  వచ్చి  గూడు  వదలి    వాడు  ఎగిరిపోయాడు .   రెక్కలు తెగిన  పక్షుల్లా  మనం  మిగిలిపోయాం "

విన్న పరంధామయ్య   నిర్వేదనంగా   ఉండిపోయాడు శూన్యంలోకి  చూస్తూ .  

రాముల వారి  రాక  కోసం. 

భగవంతుని  సృష్టిలో  కాలచక్రం  ఓ  అద్భుతం . నిరంతరాయంగా  తన పని తాను  చేసుకొనిపోతుంది .  ఈ  రోజు  రేపటికి  "నిన్న" అవుతుంది.  అలాగే  నేటి తరం  రేపటి  వృద్దులు  కాక  తప్పదు . 
ఓ  పాతికేళ్ళ  క్రితం  ఒక పత్రికలో  "రేపటి వృద్దులు " అన్న  చిన్న వచన  కవిత  చదివి  బాగా  నచ్చగా  నా  డైరీ  లో  వ్రాసుకున్నాను . రచయిత  పేరు  గుర్తు  లేదు.  నేటి  యువతరాన్ని   ఆలోచింపచేసే  రచన .  మీ  ముందు  ఉంచుతున్నాను . 

రాన్ర్రానూ మనం వృద్ధులైన   తల్లితండ్రులకు  దూరంగా  జరిగిపోతున్నాం 

వాళ్ళ  మాటలు  వినిపించనంత  దూరంగా 

నాగరిక  జీవనం  అనే  ముసుగు  వేసుకొని 

జన్మనిచ్చిన  తల్లితండ్రులు  ఏం  పాపం  చేశారని  దూరంగా  తరిమేస్తున్నాం 

మనకోసమే  వాళ్ళు  అక్కడెక్కడో 

ఒక్క  మాట  కోసం ఒక్క ఉత్తరం ముక్క కోసం 

కలలుకంటూ   బతుకుతూ   ఉంటారే !

ఆలోచించాల్సిన  విషయమే  మరి 

మనమూ    రేపటి   వృద్ధులమే 

అప్పుడు  అర్థమవుతుంది  మనం   ఏం  కోల్పోయినదీ 

అలా  బాధ  పడే  క్షణం  రాక  ముందే 

భాద్యతను  గుర్తిస్తే  ఎంత  బావుంటుంది 

'ఎందుకురా ! చెదబుట్టావ్ ! అని 

తల్లితండ్రులు  అనుకున్న  రోజున 

మనం  బతకటం  ఎందుకూ !

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------