గుండెల్లో   గోదారి. 

చీకటి  రాత్రులు .   పదకొండు  గంటలు  దాటింది . అప్పటి వరకు   నిర్మలాకాశంలో  మిణుకు  మిణుకు  అంటూ  వెలుగునిస్తున్న  నక్షత్రాలు  నల్లటి  మేఘాల  చాటున  దాక్కుంటున్నాయి . చూస్తూ ఉండగానే  ఆకాశం  నల్లటి  దుప్పటి  కప్పుకొన్న  ఆకారంలా  మారి పోయింది . చిమ్మ  చీకటి   ఆవరించుకొంది  అంతటా . 

కొత్తపల్లి  టూరింగ్  సినిమా  హాల్ లో  పాతాల భైరవి  సిన్మా  చూశి  వస్తున్నాం  మా  కుటుంబం  అంతా . నాన్న ,అమ్మ ,రాజప్ప , నేను , రాధమ్మ , ఏడాది  వయసు  చిట్టి  తమ్ముడు . అప్పటికి  ఆ  సిన్మా  రెండు సార్లు  చూశినప్పటికీ  కుటుంబం తో సహా  చూడాలని  సరదా పడి  జోడెడ్ల  బండి  కట్టించి  తీసుకు  వెళ్ళాడు  నాన్న . మాతో  పాటు  రవణ  చిన్నాన్న .  తిరుగు  ప్రయాణంలో  వాతావరణం  హఠాత్తుగా మారిపోయింది .

కాస్సేపటికి  చినుకులు  రాలటం  ప్రారంభమైంది . రాత్రి  వచ్చిన  చుట్టం  రాత్రి  వచ్చిన  వాన  నుంచి  త్వరగా  తెరిపినబడటం  కుదరదు .  బండి  కామయ్య  గడ్డ  దగ్గర   ఉన్న మా కొబ్బరి తోట పొలం  చేరుకుంటోంది . కామయ్య  గడ్డ  మలుపు  చేరేసరికి  బండి  తోలుతున్న పాలేరు  తలుపులుని  హెచ్చరించాడు  నాన్న . 

'ఒరేయ్ ! తలుపులూ ! దాపట  ఎద్దు ని  కాసుకోరా '  అని .  కొబ్బరి  తోట దాటి  మా  జంగాల  దిబ్బ రేవడి పొలం  వద్దకు  వచ్చేసరికి  వర్షం  ఉదృతమైంది . ఈ లోగా  మా నాన్న  అనుకున్నది  జరిగింది . మకాం  అలవాటు  ఉన్న  దాపట ఎద్దు బండి ని  పొలం  లోకి  లాగేసింది . వర్షపు  బాడికి  చక్రం కూరుకుపోయి  బండి పొలం  బాటలో  నిలిచి పోయింది . ఇక  బండి నడిచే  మార్గం లేదు . అందరం  బండి దిగి  ఇంటికి  నడక ప్రారంభించాము . కళ్ళు  పొడుచుకొని  చూశినా  ఏమీ  కనపడని  అంధకారం . దానికి  తోడు   హోరున  కురుస్తున్న  వాన . రోడ్డున  నడుస్తున్నామో  చేలల్లో  నడుస్తున్నామో  తెలియని  పరిస్థితి . ఆకాశంలో  ఉరుముల  మెరుపు  కాంతి ని  ఆసరా గా  ఇంటి  దారి  పట్టాము .  

ఏటవాలుగా  కురుస్తున్న  వాన  చుర కత్తుల్లా  మా  శరీరాలని   తాకుతోంది . పసి బిడ్డ  తడిశి  పోతాడని  తన  చీర  కొంగుని  నిండా  కప్పి  నడుస్తోంది  అమ్మ . అరగంట  తర్వాత  తడిసి  ముద్ద  అయి   ఇంటికి   చేరాము . ఇంటికి  చేరాక  అమ్మ  వీధి  అరుగు  మీద  కూలబడింది . చేతిలో  ఉన్న  పసి బిడ్డని  ఒళ్లో  పెట్టుకొని . చిట్టి తమ్ముడికి  పుట్టిన  దగ్గర నుంచీ  ఏదో ఒక  అనారోగ్యమే .  సాయింత్రం  బండి  ఎక్కే  వేళకే  నలత గా ఉంది . వీధి  అరుగు మీద  చతికిలబడిన  అమ్మ గుండెలు  బాదుకుంటూ  రోదించటం  మొదలుపెట్టింది .'అయ్యో ! పసి వాడి  శరీరం  చల్ల బడి పోతోంది ' అంటూ . అమ్మ  రోదన  చూడ లేక  నేనూ , రాజప్ప హరికేన్  లాంతరు  తీసుకొని  సుబ్బడు  బామ్మ గారిని  పిలుచుకొని వచ్చాము . వచ్చీ  రాగానే  అమ్మ  వడి  లోంచి పసివాడిని  తీసుకొని  తన  కాళ్ళ మీద  పడుకోపెట్టుకుంది  సుబ్బడు బామ్మ . 

గుడ్డి  లాంతరు  వెలుగులో  సుబ్బడి  బామ్మ  కాళ్ళకు ఉన్న  వెండి  కడియాలు  మెరుస్తున్నాయి . ముక్కున  ఉన్న  బాసర   తళుక్కు మంటోంది . నుదిటి  మీద  దమ్మిడీ  కాసంత  కుంకుమ బొట్టు  సాయంత్రం  వేళ  సూరీడు లా  ఉంది . సుబ్బడు బామ్మ  మా  శివాలయంలో  కొలువై  ఉన్న  రాజ రాజేశ్వరీ  దేవి  లా  ఉంది . పసివాడి  ప్రాణం  కాపాడదామని  విశ్వ ప్రయత్నం  చేసింది సుబ్బడు బామ్మ . 

కాని  మరణం  గెలిచింది . 

రాజ రాజేశ్వరీ  దేవి  ఓడి పోయింది . 

పసివాడి  ప్రాణాలు తీసుకొని  మృత్యువు  ఎగిరి పోయింది . 

మా చేతిలో  ఉన్న హరికేన్  లాంతరు  ఆరిపోయింది . 

అమ్మ  రోదన  వర్షపు  హోరు లో  కలిసిపోయింది . 

   అప్పుడు  నా  వయసు  తొమ్మిది  సంవత్సరాలు .  ... 

రెండు  మూడు  రోజులనుండీ  తాత  సత్యం గారు  అనారోగ్యంతో  మంచం  మీదే  గడుపుతున్నాడు . డాక్టర్  కృష్ణమూర్తి  గారు  వచ్చి  వైద్యం  చేస్తున్నారు . కాని  వైద్యానికి  తాత  సత్యం గారి  ఆరోగ్యం  మెరుగు  పడే  సూచనలు  కనపడటము లేదు . అమ్మమ్మ  తాత కి  సేవలు  శాయ శక్తులా  చేస్తోంది . 

ఆ  రోజు  ఉదయం  తాత  నిద్ర  లేచిన  దగ్గర నుంచీ  నీరసంగా  మంచం  మీదే  పడుకున్నాడు . ఇంట్లో  అందరూ  పనులు  చేసుకుంటున్నారు . అమ్మ ,  నేను  తాత  దగ్గర ఉన్నాము .  ఆయాసం  ఉదృతానికి  తాత గుండెలు  ఎగిరెగిరి   పడుతున్నాయి . కాసిన్ని  గ్లూకోసు  నీళ్ళు  కలిపి  తాత  నోట్లో  పోసింది  అమ్మ . పక్కన  నా  ఉడుత  సాయం  నేనూ . 

మావయ్య   మందుల కనీ  డాక్టర్  గారిని  సంప్రదించడాని కనీ  ఆదుర్దా  గా  తిరుగుతున్నాడు . మిగతా  కుటుంబ  సభ్యులు  దిగాలు గా  హాల్ లో  కూర్చున్నారు . 

గదిలో  అమ్మ , నేను , మంచం  మీద  తాత సత్యం గారు  అదృశ్యంగా  మృత్యు దేవత . భాద ని తట్టుకోలేక తాత    ఛాతీ   ఎగిరి పడేలా  శ్వాస  తీసుకొంటున్నాడు. తాత  కళ్ళల్లో  వికృతంగా  మృత్యువు  కదలాడుతోంది . అంతవరకూ  భాధ  పడుతున్న తాత  ఒక్కసారిగా  శూన్యం  లోకి  చూపు  నిలిపి వేసాడు . భారంగా  శ్వాస  ఆడుతోంది .  పరిస్థితి  గమనించిన  అమ్మ  ' నాన్నా ' అని  గట్టిగా  పిలిచింది .  తాత  లో  స్పందన  లేదు . అందరూ  తాత  చుట్టూ  చేరారు . అందరి వైపూ  బేలగా చూశాడు   తాత. అలా  చూస్తున్నప్పుడు  మా  తాత  సత్యం  గారి  కళ్ళు  పుచ్చ పువ్వుల్లా  వెడల్పుగా  విప్పారినాయి . కళ్ళల్లో  మెరుపు .  అంతే . తర్వాత  తాత  శ్వాస  ఆగిపోయింది .   మా  తాత సత్యం  గారి  కళ్ళ ల్లోంచి  మృత్యువు  అందరినీ  హేళన  చేస్తూ  నిష్క్రమించింది . 

'కళ్ళ  ల్లోంచి  పోయిందిరా ! ప్రాణం ' అంటూ  అమ్మ విప్పారిన  తాత  కనురెప్పలని  అర చేతితో  మూసింది. అలా  ఎగేరేసుకు పోయింది  మృత్యువు  మా  తాత  సత్యం గారిని . 

మా తాత  సత్యం గారు  మా అందరినీ   తన   దగ్గరే  ఉంచుకొని  ఓనమాలు  నేర్పించాడు .  సంపాదన , కాలం  మా కోసమే  వెచ్చించాడు . శిక్షణ  ఇచ్చాడు  . వక్తిత్వం  నేర్పాడు . తన ప్రేమ ని  పంచి  ఇచ్చాడు . మా  బంగారు బాట  కి  పునాది రాళ్ళు  వేసాడు . 

తాత  సత్యం గారు  మహా వృక్షం  అయితే  ఆ  వృక్షానికి  పరిమళాలు  వెదజల్లే  లతలా  అల్లుకు పోయింది  అమ్మమ్మ . 

 వాటి  కొమ్మలం  .. 

రెమ్మలం ... 

తీగలం ....

మేమంతా .  

అప్పుడు  నాకు  పదిహేడు  ఏళ్ళు .  

... 

డిసెంబర్  నెల.  22 వ  తారీఖు . 

ప్రతీ   రోజూ  లాగే  ఆ  రోజూ  తెల్లవారింది . లేచి  మొహంకడుక్కొని  కాఫీ  తాగాను . నాన్న ఇంకా నిద్ర  లేవ  లేదు . అమ్మ  నూతి  చప్టా లో పని  చేసుకుంటోంది . నాన్నని  నిద్ర  లేపి  మొహం   కడిగించాను . మంచం  మీద  కూర్చో పెట్టి  ' కాఫీ  కలిపి  తెస్తాను ' అని

 వెళ్లాను .  'రోంత  '  అన్నట్లు  సైగ  చేసాడు నాన్న . 'అలాగే ' అని  తల ఊపి  కాఫీ  కలిపే  ప్రయత్నం ఉన్నాను .  ఇంతలో  'దభీ ' మని 

 చప్పుడు . మంచం  మీద  ఉన్న  నాన్న  వాలి పోయి  తల  గోడకి  గుద్దు  కున్నాడు .  పరుగున  వచ్చి  లేవ  దీశి   ' దెబ్బ  తగిలిందా ' అని  అడిగా . తల మీద చేయి వేశి  నిమురుతూ .  లేదని  తల   అడ్డంగా  ఊపాడు  నాన్న.    ఇచ్చిన  కాఫీ  రెండు గుక్కలు  తాగి  ఇక వద్దన్నట్లు  సైగ  చేశి   మంచం మీద వాలిపోయాడు నాన్న .   నాన్న  పరిస్థితి  చూశి  నాకు  భయం  

 వేసింది . నాన్న  తల క్రింద  దిండ్లు సరి చేశి  బయటకు  వెళ్లాను . నేను  అట్టి  పరిస్థితిలో  బయటకు  వెళ్ళడం అమ్మకు నచ్చలేదు . ఇలాటి స్థితి లో బయటకు  వెళ్తున్నానని  బాధ  పడింది . 
పిచ్చి అమ్మ .  అమ్మకి తెలీదు . చిన్న శివాలయంలో  ప్రతి దేవునికీ ,దేవతకీ , రాయికీ ,రప్పకీ  మా నాన్నని కాపాడమని  ప్రార్ధిస్తున్నానని  . 
వెర్రి అమ్మ !
అమ్మ కి తెలీదు . నాన్నను  బతికించు కోవడానికి  మా  వూరి  బాటలో కనిపించిన ప్రతి మనిషినీ  కాకినాడ గాని  తుని  గాని ప్రయాణ మవుతూ ఉంటే  ఒక ఆక్సిజన్  సిలిండర్  తెచ్చిపెట్టమని  బ్రతిమాలు కొంటున్నానని. 
నా ప్రార్ధనలూ  , వేడికోలూ , ఏమీ  ఫలించ లేదు . నాన్న  కోమా  లోకి  వెళిపోయాడు . 
కళ్ళు  శూన్యం లోకి  చూస్తున్నాయి .
ఆయాసం బాధ పెడుతోంది . 
శ్వాస  భారంగా  ఆడుతోంది .
నెమ్మదిగా నాన్న మృత్యు ముఖం లోకి  జారుకుంటున్నాడు . 
పక్కనే  ఉన్న నేను  చెవి  దగ్గర  'నాన్నా ' అని గట్టిగా అరిచాను  దిక్కులు  పిక్కటిల్లేటట్లు .  కోమా లో  ఉన్న నాన్న   శబ్దం  వైపు  తల తిప్పి  నా వైపు  నిస్సహాయంగా  చూశి  కళ్ళు  మూసుకున్నాడు . 
అలా  మూసుకున్న కళ్ళు  మా నాన్న మళ్ళీ  తెరవలేదు . 
నిర్దయగా  మరణం  నాన్నని  తీసుకు పోయింది . 
అప్పుడు  నా వయసు  ఏభై ఐదు   సంవత్సరాలు . 
చివరగా ...... 
నాకంటూ  ఒక  రూపాన్ని  ఇచ్చి  ఈ  లోకానికి  తీసుకొచ్చిన  నాన్న  మరణం  తోడుగా మరో లోకాలకు  వెళ్లి పోయాడు . 
మా నాన్న  గతించి చాలా  సంవత్సరాలు  గడిచి పోయాయి . 
అయినా  నా కంట  తడి  ఇంకా  ఆర లేదు . 
క్రమం తప్పకుండా  వంటిమామిడి లోని  చంద్రుడు గారి ఇంటికి  వెళ్తున్నాను . 
మా నాన్న  గదిలో ... 
దక్షిణ ద్వారం గుమ్మం పైన  పితామహుని  ఫోటో . దానికి  ఎదర ఉత్తరద్వారం గుమ్మం పైన మా బామ్మ ఫోటో . 
ఆ పక్కనే  నాన్న ఫోటో . 
ఉత్తర  ఈశాన్యం మూలన గోడకి  మాతా మహుల ఫోటో . 
నేను  ఇంటికి  రాగానే 'ఎక్కడికి  వెళ్లావురా ! మమ్మల్ని ఇక్కడ  వదిలేసి ? ' అన్నట్లు  చూస్తాయి  ఫోటోలలోని రూపాలు . 
వాళ్ళ  కళ్ళలో వెలుగులు  కన్పిస్తాయి . నే  చేరగానే . 
నాన్న మసిలిన ఇంటిలో ... 
దారం  తెగిన హారం నుండి  గచ్చు మీద జారిపడిన ముత్యాల్లా ... 
నాన్న  జ్ఞ్యాపకాలని  ఏరుకొంటున్నాను 
ఒంటరిగా . 
ఏరుకొంటున్నప్పుడు  నాకు  తెలియకుండా నా చెంపల  నిండా వెచ్చని  కన్నీరు . 
' వెర్రి నాగన్న ' అన్నట్లు చూస్తున్న ఫోటోల  రూపాల  సాక్షిగా . 
పొంగి పొరలుతున్న  పుత్ర ప్రేమని  గుండె  అట్ట అడుగు పొరల్లో  దాచుకొని  అడ్డుకట్ట  వేసుకొన్నాడు  నాన్న . 
పిచ్చి నాన్న . 
సునామీ తాకిడి కి  కరకట్ట ఆగుతుందా !
ఎందుకు నాన్నా !
నన్నింత  ఒంటరివాడిని  చేశావ్ ?
పితరం నమః      

---------------------------------------------------------------------------

ఈ రచన  నా వ్రాత ప్రతి చదివిన మొదటి  పాఠకురాలు  శ్రీమతి  పుసులూరి  శచీదేవి . ఆమె  చదువుతూ వుంటే  ఆమె కి  తెలియకుండానే  చెంపల మీంచి  అశ్రువులు  జాలు వారాయి . చదవడం  ముగించిన తర్వాత  అభిప్రాయం  చెప్పమంటే  పమిట   చెంగుతో  చెంపలు తుడుచు కొని  'ఏమని  చెప్పను ? మీరు  హాస్యం వ్రాసినా  మనస్సుని సృజించే ఇలాంటివి వ్రాసినా  కన్నీళ్లు తెప్పిస్తున్నారు ' అంది ఆమె.   నాకు ఎంతో  ఆత్మీయురాలు  అయిన   శచీదేవి  ప్రశంస  చాలా అమూల్యమైనది గా  నే  భావిస్తూ .. 

  -------------------------------------------------------------------------------