నాన్న అంతరంగం .

ఇప్పుడు నా వయసు డభై నాలుగు  సంవత్సరాలు .

అప్పుడు నాన్న వయసు కూడా డభై  నాలుగు వసంతాలే ...

ఇదిగో ...... అప్పుడు జరిగిందీ సంఘటన .

                           

అమ్మకి హార్ట్ ఎటాక్ రావటంతో రాజమండ్రీలో అత్యవసర  వైద్యం చేయించి మెరుగైన వైద్యం కోసం హైదరాబాద్ ప్రయాణం పెట్టుకున్నాం నేను ,సీత ,నాన్న ,అమ్మానూ .

మరో రెండు రోజుల్లో ప్రయాణం అనగా   "మన వూరు  ఒంటిమామిడి  వెళ్లి వస్తానురా అబ్బాయ్ '' అన్నాడు నాన్న .

మా ఊర్లో తూర్పు దిక్కున ఆమడ దూరంలో పెద్ద శివాలయం, కూతవేటు దూరంలో చిన్న శివాలయం ఉన్నాయి . పల్లెటూరు కావటం వల్ల నిత్యావసర సరకులకి,   వైద్యానికి,  ఆఖరికి ఏ చిన్న వస్తువు కావాలన్నా దగ్గరలో వున్న తుని లేకపోతే కాకినాడ పట్నం పోయి తెచ్చుకోవలసిందే . నాన్న కనీసం పది రోజుల కో సారి పట్నం ప్రయాణం పెట్టుకొనేవాడు . బయలుదేరేముందు ఇంట్లో పెద్దల ఫొటోలకి,తూర్పుదిక్కు శివాలయాలకి  ఇంటి నుండే దండాలు పెట్టుకొనేవాడు . ఈ ప్రక్రియ చాలా సార్లే జరిగేది . ఇంట్లో కి వెళ్ళడం,పెద్దల ఫొటోలకి దండాలు పెట్టడం, వీధిలోకి రావడం శివాలయాలకి  నమస్కారాలు చెయ్యడమూను . ఇది ఎంతకీ తెమిలేది కాదు. ఇటువంటి సందర్భాల్లో  "ఇక చాలు మీ దండాలు . అవతల బాటలో బస్సు వచ్చి వెళిపోతుంది. "అనేది అమ్మ. అప్పుడు హడావుడిగా వెళ్ళేవాడు . ఒక్కోసారి బస్సు వచ్చి వెళ్ళిపోయేది కూడా .

ఫైకి గంభీరంగా కనిపించినా అమ్మ ఆరోగ్యం విషయంలో నాన్న ఆందోళనలో ఉన్నాడన్న సంగతి   అందరికీ తెలుస్తూనే ఉంది . ఓ రోజు హాస్పిటల్లో "అమ్మ లేకపోతే ఎలారా అబ్బాయీ  ముందు ముందు . నాకు కాఫీ కలుపుకోవడం కూడా రాదు . కాఫీ సంగతి సరే . గ్యాస్ పొయ్యి వెలిగించడం రాదే. "అన్నాడు నాతో.

నాన్న ఈ సమయంలో ఒంటిమామిడి   ఒక్కడూ వెళ్ళటం  నాకు సుతరామూ ఇష్టం లేదు "ఇప్పుడెందుకు నాన్నా!హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చాకా ఇద్దరం వెళ్దాంలే."అన్నా.
" ఒకసారి ఇల్లు చూసుకొని వస్తారా "అన్నాడు.
 నాన్న దండాల సెంటిమెంట్ నాకు అప్పుడు ఎందుకో వెంటనే తోచలేదు.
అమ్మ అనారోగ్యం వల్ల నా మనసంతా అల్లకల్లోలంగా  ఉంది. అమ్మని నిర్లక్ష్యం చేస్తున్నాడన్న భావనతో ఎన్నడూ లేనిది  ఆరోజు  నాన్నతో దురుసుగా ప్రవర్తించాను . నేను  నాన్నతో దురుసుగా ప్రవర్తించడము అదే మొదటిసారి చివరాఖరిసారి కూడా. నాన్న ఎమీ మాట్లాడలేదు . తెల్లవారుతూనే మా వూరు వెళ్ళిపోయాడు . నాన్న వెళ్ళిన తరువాత నేను  ఎంత దురుసుగా మాట్లాడానో అర్ధమయ్యింది .
మధ్యాన్నం లంచ్ కి డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర  అమ్మ ,సీత, నేను మౌనంగా కూర్చున్నాం  నాన్న లేకుండా . . జరిగిన సంఘటన అందరి మనస్సూ త్రీవ్రంగానే గాయపరచింది.
ఓ నాలుగు మెతుకులు కతికి డైనింగ్ టేబుల్ వద్ద నుంచి లేచిపోయి ఎవరి గదుల్లోకి
వాళ్లం వెళ్ళిపోయాం మౌనంగా. ఆ రాత్రి కూడా అలాగే గడచిపోయింది.

మరునాడు ఉదయం లేవగానే ఒక నిర్ణయానికి వచ్చాను. వొంటిమామిడి వెళ్లి నాన్నని తీసుకురావాలని. సీతకి విషయం చెప్పి వెంటనే ప్రయాణమయ్యా. రైల్వే స్టేషన్కి వెళితే విశాఖపట్నం వెళ్ళే సింహాద్రి ఎక్స్ప్రెస్ రైలు సిద్దంగా ఉంది. అన్నవరం చేరేసరికి సాయంత్రం నాలుగు గంటలయింది. స్టేషన్ బయటికి వచ్చి చూస్తే వొంటిమామిడి వెళ్ళడానికి ఒక్క రిక్షా కూడా దొరకలేదు . కాలినడకన ఇంటికి బయలుదేరా . అన్నవరం నుంచి  మా ఇల్లు పది  కిలోమీటర్లు దూరం  . నడుస్తున్నంత  సేపు నాన్న ధ్యాసే . నా కళ్ళ నిండా నీటి చెలమలు . నాకు తెలియకుండానే కళ్ళనుండి నీటి ధారలు వర్షిస్తున్నాయి. మా ఊరి బాట దగ్గరికి వచ్చేసరికి   నా గుండె వేగం పెరిగిపోయింది . ఎంతగా అంటే నా గుండె చప్పుళ్ళు నాకే  వినపడేంత వేగంగా . బాట నుంచి మా ఇల్లు ఏభై  గజాలే . అయినా ఆ దూరం సుదీర్ఘంగా  అనిపించింది. ఇల్లు చేరేసరికి  గోధూళి వేళ అయింది .

ఇంట్లో వసారాలో పందిరిమంచం దగ్గర ఏవో కాగితాలు సర్దుకుంటున్నాడు  నాన్న. పరుగున  వెళ్లి "క్షమించు నాన్నా ! తప్పుగా ప్రవర్తించాను "అని చుట్టుకుపోయాను నాన్నని. నా కన్నీరు ఆగలేదు. నా చర్యకి బిత్తరపోయాడు నాన్న ఒక క్షణం. మరుక్షణం రివ్వున సింహద్వారం కటకటాల గేటు తెరిచి వీధిలోకి వెళ్ళిపోయాడు . హతాశుడనయ్యా  నాన్న అలా వెళ్ళగానే .  అక్కడే పందిరిమంచం దగ్గర నేల మీద కూలబడిపోయా . రెండు మోకాళ్ళ మధ్య మొహం దాచుకొని విలపించా . నాన్న నన్ను క్షమించలేదని .

"ఇదా నీ సంస్కారం . విద్యా బుద్ధులు ఇందుకా నీకు నేర్పించాను "అని నాన్న రివ్వున బయటకి వెళిపోయాడు .
కాదు ............ కాదు .
"నా కడుపున చేడపుట్టావురా !" అని  కోపంగా వెళ్ళిపోయాడు .
కాదు ........... కాదు .
"నీ ముఖం ఇక నాకు చూపించకు . "అని వెళ్ళిపోయాడు .
ఇలా నేను మధన పడతూ ఉండగా కాస్సేపటికి నా భుజం మీద ఆప్యాయమైన  స్పర్శ .మోకాళ్ళ మీంచి తల ఎత్తి చూశా . నా కళ్ళు తడిగా ఉండడంతో ఎమీ  కనిపించ లేదు . కొంచం తేరుకున్న తర్వాత ఎదరగా కాఫీ గ్లాస్ తో నాన్న.
"కాఫీ తాగరా అబ్బాయ్ . "అన్నాడు నాన్న గ్లాస్ అందిస్తూ . కాస్త వెనకాల అంగణంలో పక్కింటి మేడ సుబ్బారావుగారి జానకమ్మ కనిపించింది.
"తాగు  బాబూ "అంది జానకమ్మ. అప్పుడు జానకమ్మ చెబితే అర్థమయింది . నన్ను చూడగానే నాన్న ఎందుకు రివ్వున బయటకి వెళ్ళిపోయాడో.  నాన్న జానకమ్మ ఇంటికి వెళ్లి "జానకీ !మా అబ్బాయి రాజమండ్రీ నుండి ఇప్పుడే వచ్చాడు . వాడికి సాయంత్రం ఈ టైములో రెండోసారి కాఫీ అలవాటు . గిద్దెడు  పాలు ఉంటే కప్పు కాఫీ కలిపి యిస్తావా . "అని అడిగి ఆదరా బాదరాగా  కాఫీ తెచ్చాడు .
ఇది విన్న తర్వాత ఎంత ఆపుకున్నా కన్నీళ్ళు ఆగలేదు . పట్టుకున్న కాఫీ గ్లాస్సులో కన్నీరు పడుతున్న సంగతి కూడా నే గమనించలే .
నా ఎదుట గంభీరంగా నాన్న . "తాగమ్మా "అన్నట్టు చూసేడు నా వైపు .
మొదటి రెండు సిప్పులూ ఉప్పగా అనిపించాయి . తర్వాత అమృతంలా అనిపించింది .
"కాఫీకూడా కలుపుకోవడం  రాని  నాకు ఈ రెండు రోజులు అన్నం పెట్టి ఆదరించిన నీ ఋణం ఎలా తీర్చుకోనమ్మా.  "అన్నాడు జానకమ్మతో నాన్న .
"రేపు ఉదయం కాఫీ పంపించనక్కర లేదమ్మా. మా అబ్బాయి ఉదయం కాఫీ  కలిపి ఇస్తాడు.  ఉదయాన్నే కాఫీ తాగి ఫస్ట్ బస్సుకి రాజమండ్రి వెడతాం . రాత్రి గోదావరికి  హైదరాబాద్ ప్రయాణం."అన్నాడు ఆమెతో.

 అప్పటివరకూ తుఫాను సమయంలో సముద్రంలా ఉన్న నా మనసు నిండా మంచిగంధపు పరిమళాలు పరచుకున్నాయి .

                                                             *****************