గుండెల్లో గోదారి.
చీకటి రాత్రులు . పదకొండు గంటలు దాటింది . అప్పటి వరకు నిర్మలాకాశంలో మిణుకు మిణుకు అంటూ వెలుగునిస్తున్న నక్షత్రాలు నల్లటి మేఘాల చాటున దాక్కుంటున్నాయి . చూస్తూ ఉండగానే ఆకాశం నల్లటి దుప్పటి కప్పుకొన్న ఆకారంలా మారి పోయింది . చిమ్మ చీకటి ఆవరించుకొంది అంతటా .
కొత్తపల్లి టూరింగ్ సినిమా హాల్ లో పాతాల భైరవి సిన్మా చూశి వస్తున్నాం మా కుటుంబం అంతా . నాన్న ,అమ్మ ,రాజప్ప , నేను , రాధమ్మ , ఏడాది వయసు చిట్టి తమ్ముడు . అప్పటికి ఆ సిన్మా రెండు సార్లు చూశినప్పటికీ కుటుంబం తో సహా చూడాలని సరదా పడి జోడెడ్ల బండి కట్టించి తీసుకు వెళ్ళాడు నాన్న . మాతో పాటు రవణ చిన్నాన్న . తిరుగు ప్రయాణంలో వాతావరణం హఠాత్తుగా మారిపోయింది .
కాస్సేపటికి చినుకులు రాలటం ప్రారంభమైంది . రాత్రి వచ్చిన చుట్టం రాత్రి వచ్చిన వాన నుంచి త్వరగా తెరిపినబడటం కుదరదు . బండి కామయ్య గడ్డ దగ్గర ఉన్న మా కొబ్బరి తోట పొలం చేరుకుంటోంది . కామయ్య గడ్డ మలుపు చేరేసరికి బండి తోలుతున్న పాలేరు తలుపులుని హెచ్చరించాడు నాన్న .
'ఒరేయ్ ! తలుపులూ ! దాపట ఎద్దు ని కాసుకోరా ' అని . కొబ్బరి తోట దాటి మా జంగాల దిబ్బ రేవడి పొలం వద్దకు వచ్చేసరికి వర్షం ఉదృతమైంది . ఈ లోగా మా నాన్న అనుకున్నది జరిగింది . మకాం అలవాటు ఉన్న దాపట ఎద్దు బండి ని పొలం లోకి లాగేసింది . వర్షపు బాడికి చక్రం కూరుకుపోయి బండి పొలం బాటలో నిలిచి పోయింది . ఇక బండి నడిచే మార్గం లేదు . అందరం బండి దిగి ఇంటికి నడక ప్రారంభించాము . కళ్ళు పొడుచుకొని చూశినా ఏమీ కనపడని అంధకారం . దానికి తోడు హోరున కురుస్తున్న వాన . రోడ్డున నడుస్తున్నామో చేలల్లో నడుస్తున్నామో తెలియని పరిస్థితి . ఆకాశంలో ఉరుముల మెరుపు కాంతి ని ఆసరా గా ఇంటి దారి పట్టాము .
ఏటవాలుగా కురుస్తున్న వాన చుర కత్తుల్లా మా శరీరాలని తాకుతోంది . పసి బిడ్డ తడిశి పోతాడని తన చీర కొంగుని నిండా కప్పి నడుస్తోంది అమ్మ . అరగంట తర్వాత తడిసి ముద్ద అయి ఇంటికి చేరాము . ఇంటికి చేరాక అమ్మ వీధి అరుగు మీద కూలబడింది . చేతిలో ఉన్న పసి బిడ్డని ఒళ్లో పెట్టుకొని . చిట్టి తమ్ముడికి పుట్టిన దగ్గర నుంచీ ఏదో ఒక అనారోగ్యమే . సాయింత్రం బండి ఎక్కే వేళకే నలత గా ఉంది . వీధి అరుగు మీద చతికిలబడిన అమ్మ గుండెలు బాదుకుంటూ రోదించటం మొదలుపెట్టింది .'అయ్యో ! పసి వాడి శరీరం చల్ల బడి పోతోంది ' అంటూ . అమ్మ రోదన చూడ లేక నేనూ , రాజప్ప హరికేన్ లాంతరు తీసుకొని సుబ్బడు బామ్మ గారిని పిలుచుకొని వచ్చాము . వచ్చీ రాగానే అమ్మ వడి లోంచి పసివాడిని తీసుకొని తన కాళ్ళ మీద పడుకోపెట్టుకుంది సుబ్బడు బామ్మ .
గుడ్డి లాంతరు వెలుగులో సుబ్బడి బామ్మ కాళ్ళకు ఉన్న వెండి కడియాలు మెరుస్తున్నాయి . ముక్కున ఉన్న బాసర తళుక్కు మంటోంది . నుదిటి మీద దమ్మిడీ కాసంత కుంకుమ బొట్టు సాయంత్రం వేళ సూరీడు లా ఉంది . సుబ్బడు బామ్మ మా శివాలయంలో కొలువై ఉన్న రాజ రాజేశ్వరీ దేవి లా ఉంది . పసివాడి ప్రాణం కాపాడదామని విశ్వ ప్రయత్నం చేసింది సుబ్బడు బామ్మ .
కాని మరణం గెలిచింది .
రాజ రాజేశ్వరీ దేవి ఓడి పోయింది .
పసివాడి ప్రాణాలు తీసుకొని మృత్యువు ఎగిరి పోయింది .
మా చేతిలో ఉన్న హరికేన్ లాంతరు ఆరిపోయింది .
అమ్మ రోదన వర్షపు హోరు లో కలిసిపోయింది .
అప్పుడు నా వయసు తొమ్మిది సంవత్సరాలు . ...
రెండు మూడు రోజులనుండీ తాత సత్యం గారు అనారోగ్యంతో మంచం మీదే గడుపుతున్నాడు . డాక్టర్ కృష్ణమూర్తి గారు వచ్చి వైద్యం చేస్తున్నారు . కాని వైద్యానికి తాత సత్యం గారి ఆరోగ్యం మెరుగు పడే సూచనలు కనపడటము లేదు . అమ్మమ్మ తాత కి సేవలు శాయ శక్తులా చేస్తోంది .
ఆ రోజు ఉదయం తాత నిద్ర లేచిన దగ్గర నుంచీ నీరసంగా మంచం మీదే పడుకున్నాడు . ఇంట్లో అందరూ పనులు చేసుకుంటున్నారు . అమ్మ , నేను తాత దగ్గర ఉన్నాము . ఆయాసం ఉదృతానికి తాత గుండెలు ఎగిరెగిరి పడుతున్నాయి . కాసిన్ని గ్లూకోసు నీళ్ళు కలిపి తాత నోట్లో పోసింది అమ్మ . పక్కన నా ఉడుత సాయం నేనూ .
మావయ్య మందుల కనీ డాక్టర్ గారిని సంప్రదించడాని కనీ ఆదుర్దా గా తిరుగుతున్నాడు . మిగతా కుటుంబ సభ్యులు దిగాలు గా హాల్ లో కూర్చున్నారు .
గదిలో అమ్మ , నేను , మంచం మీద తాత సత్యం గారు అదృశ్యంగా మృత్యు దేవత . భాద ని తట్టుకోలేక తాత ఛాతీ ఎగిరి పడేలా శ్వాస తీసుకొంటున్నాడు. తాత కళ్ళల్లో వికృతంగా మృత్యువు కదలాడుతోంది . అంతవరకూ భాధ పడుతున్న తాత ఒక్కసారిగా శూన్యం లోకి చూపు నిలిపి వేసాడు . భారంగా శ్వాస ఆడుతోంది . పరిస్థితి గమనించిన అమ్మ ' నాన్నా ' అని గట్టిగా పిలిచింది . తాత లో స్పందన లేదు . అందరూ తాత చుట్టూ చేరారు . అందరి వైపూ బేలగా చూశాడు తాత. అలా చూస్తున్నప్పుడు మా తాత సత్యం గారి కళ్ళు పుచ్చ పువ్వుల్లా వెడల్పుగా విప్పారినాయి . కళ్ళల్లో మెరుపు . అంతే . తర్వాత తాత శ్వాస ఆగిపోయింది . మా తాత సత్యం గారి కళ్ళ ల్లోంచి మృత్యువు అందరినీ హేళన చేస్తూ నిష్క్రమించింది .
'కళ్ళ ల్లోంచి పోయిందిరా ! ప్రాణం ' అంటూ అమ్మ విప్పారిన తాత కనురెప్పలని అర చేతితో మూసింది. అలా ఎగేరేసుకు పోయింది మృత్యువు మా తాత సత్యం గారిని .
మా తాత సత్యం గారు మా అందరినీ తన దగ్గరే ఉంచుకొని ఓనమాలు నేర్పించాడు . సంపాదన , కాలం మా కోసమే వెచ్చించాడు . శిక్షణ ఇచ్చాడు . వక్తిత్వం నేర్పాడు . తన ప్రేమ ని పంచి ఇచ్చాడు . మా బంగారు బాట కి పునాది రాళ్ళు వేసాడు .
తాత సత్యం గారు మహా వృక్షం అయితే ఆ వృక్షానికి పరిమళాలు వెదజల్లే లతలా అల్లుకు పోయింది అమ్మమ్మ .
వాటి కొమ్మలం ..
రెమ్మలం ...
తీగలం ....
మేమంతా .
అప్పుడు నాకు పదిహేడు ఏళ్ళు .
...
డిసెంబర్ నెల. 22 వ తారీఖు .
ప్రతీ రోజూ లాగే ఆ రోజూ తెల్లవారింది . లేచి మొహంకడుక్కొని కాఫీ తాగాను . నాన్న ఇంకా నిద్ర లేవ లేదు . అమ్మ నూతి చప్టా లో పని చేసుకుంటోంది . నాన్నని నిద్ర లేపి మొహం కడిగించాను . మంచం మీద కూర్చో పెట్టి ' కాఫీ కలిపి తెస్తాను ' అని
వెళ్లాను . 'రోంత ' అన్నట్లు సైగ చేసాడు నాన్న . 'అలాగే ' అని తల ఊపి కాఫీ కలిపే ప్రయత్నం ఉన్నాను . ఇంతలో 'దభీ ' మని
చప్పుడు . మంచం మీద ఉన్న నాన్న వాలి పోయి తల గోడకి గుద్దు కున్నాడు . పరుగున వచ్చి లేవ దీశి ' దెబ్బ తగిలిందా ' అని అడిగా . తల మీద చేయి వేశి నిమురుతూ . లేదని తల అడ్డంగా ఊపాడు నాన్న. ఇచ్చిన కాఫీ రెండు గుక్కలు తాగి ఇక వద్దన్నట్లు సైగ చేశి మంచం మీద వాలిపోయాడు నాన్న . నాన్న పరిస్థితి చూశి నాకు భయం
వేసింది . నాన్న తల క్రింద దిండ్లు సరి చేశి బయటకు వెళ్లాను . నేను అట్టి పరిస్థితిలో బయటకు వెళ్ళడం అమ్మకు నచ్చలేదు . ఇలాటి స్థితి లో బయటకు వెళ్తున్నానని బాధ పడింది .
పిచ్చి అమ్మ . అమ్మకి తెలీదు . చిన్న శివాలయంలో ప్రతి దేవునికీ ,దేవతకీ , రాయికీ ,రప్పకీ మా నాన్నని కాపాడమని ప్రార్ధిస్తున్నానని .
వెర్రి అమ్మ !
అమ్మ కి తెలీదు . నాన్నను బతికించు కోవడానికి మా వూరి బాటలో కనిపించిన ప్రతి మనిషినీ కాకినాడ గాని తుని గాని ప్రయాణ మవుతూ ఉంటే ఒక ఆక్సిజన్ సిలిండర్ తెచ్చిపెట్టమని బ్రతిమాలు కొంటున్నానని.
నా ప్రార్ధనలూ , వేడికోలూ , ఏమీ ఫలించ లేదు . నాన్న కోమా లోకి వెళిపోయాడు .
కళ్ళు శూన్యం లోకి చూస్తున్నాయి .
ఆయాసం బాధ పెడుతోంది .
శ్వాస భారంగా ఆడుతోంది .
నెమ్మదిగా నాన్న మృత్యు ముఖం లోకి జారుకుంటున్నాడు .
పక్కనే ఉన్న నేను చెవి దగ్గర 'నాన్నా ' అని గట్టిగా అరిచాను దిక్కులు పిక్కటిల్లేటట్లు . కోమా లో ఉన్న నాన్న శబ్దం వైపు తల తిప్పి నా వైపు నిస్సహాయంగా చూశి కళ్ళు మూసుకున్నాడు .
అలా మూసుకున్న కళ్ళు మా నాన్న మళ్ళీ తెరవలేదు .
నిర్దయగా మరణం నాన్నని తీసుకు పోయింది .
అప్పుడు నా వయసు ఏభై ఐదు సంవత్సరాలు .
చివరగా ......
నాకంటూ ఒక రూపాన్ని ఇచ్చి ఈ లోకానికి తీసుకొచ్చిన నాన్న మరణం తోడుగా మరో లోకాలకు వెళ్లి పోయాడు .
మా నాన్న గతించి చాలా సంవత్సరాలు గడిచి పోయాయి .
అయినా నా కంట తడి ఇంకా ఆర లేదు .
క్రమం తప్పకుండా వంటిమామిడి లోని చంద్రుడు గారి ఇంటికి వెళ్తున్నాను .
మా నాన్న గదిలో ...
దక్షిణ ద్వారం గుమ్మం పైన పితామహుని ఫోటో . దానికి ఎదర ఉత్తరద్వారం గుమ్మం పైన మా బామ్మ ఫోటో .
ఆ పక్కనే నాన్న ఫోటో .
ఉత్తర ఈశాన్యం మూలన గోడకి మాతా మహుల ఫోటో .
నేను ఇంటికి రాగానే 'ఎక్కడికి వెళ్లావురా ! మమ్మల్ని ఇక్కడ వదిలేసి ? ' అన్నట్లు చూస్తాయి ఫోటోలలోని రూపాలు .
వాళ్ళ కళ్ళలో వెలుగులు కన్పిస్తాయి . నే చేరగానే .
నాన్న మసిలిన ఇంటిలో ...
దారం తెగిన హారం నుండి గచ్చు మీద జారిపడిన ముత్యాల్లా ...
నాన్న జ్ఞ్యాపకాలని ఏరుకొంటున్నాను
ఒంటరిగా .
ఏరుకొంటున్నప్పుడు నాకు తెలియకుండా నా చెంపల నిండా వెచ్చని కన్నీరు .
' వెర్రి నాగన్న ' అన్నట్లు చూస్తున్న ఫోటోల రూపాల సాక్షిగా .
పొంగి పొరలుతున్న పుత్ర ప్రేమని గుండె అట్ట అడుగు పొరల్లో దాచుకొని అడ్డుకట్ట వేసుకొన్నాడు నాన్న .
పిచ్చి నాన్న .
సునామీ తాకిడి కి కరకట్ట ఆగుతుందా !
ఎందుకు నాన్నా !
నన్నింత ఒంటరివాడిని చేశావ్ ?
పితరం నమః
పిచ్చి అమ్మ . అమ్మకి తెలీదు . చిన్న శివాలయంలో ప్రతి దేవునికీ ,దేవతకీ , రాయికీ ,రప్పకీ మా నాన్నని కాపాడమని ప్రార్ధిస్తున్నానని .
వెర్రి అమ్మ !
అమ్మ కి తెలీదు . నాన్నను బతికించు కోవడానికి మా వూరి బాటలో కనిపించిన ప్రతి మనిషినీ కాకినాడ గాని తుని గాని ప్రయాణ మవుతూ ఉంటే ఒక ఆక్సిజన్ సిలిండర్ తెచ్చిపెట్టమని బ్రతిమాలు కొంటున్నానని.
నా ప్రార్ధనలూ , వేడికోలూ , ఏమీ ఫలించ లేదు . నాన్న కోమా లోకి వెళిపోయాడు .
కళ్ళు శూన్యం లోకి చూస్తున్నాయి .
ఆయాసం బాధ పెడుతోంది .
శ్వాస భారంగా ఆడుతోంది .
నెమ్మదిగా నాన్న మృత్యు ముఖం లోకి జారుకుంటున్నాడు .
పక్కనే ఉన్న నేను చెవి దగ్గర 'నాన్నా ' అని గట్టిగా అరిచాను దిక్కులు పిక్కటిల్లేటట్లు . కోమా లో ఉన్న నాన్న శబ్దం వైపు తల తిప్పి నా వైపు నిస్సహాయంగా చూశి కళ్ళు మూసుకున్నాడు .
అలా మూసుకున్న కళ్ళు మా నాన్న మళ్ళీ తెరవలేదు .
నిర్దయగా మరణం నాన్నని తీసుకు పోయింది .
అప్పుడు నా వయసు ఏభై ఐదు సంవత్సరాలు .
చివరగా ......
నాకంటూ ఒక రూపాన్ని ఇచ్చి ఈ లోకానికి తీసుకొచ్చిన నాన్న మరణం తోడుగా మరో లోకాలకు వెళ్లి పోయాడు .
మా నాన్న గతించి చాలా సంవత్సరాలు గడిచి పోయాయి .
అయినా నా కంట తడి ఇంకా ఆర లేదు .
క్రమం తప్పకుండా వంటిమామిడి లోని చంద్రుడు గారి ఇంటికి వెళ్తున్నాను .
మా నాన్న గదిలో ...
దక్షిణ ద్వారం గుమ్మం పైన పితామహుని ఫోటో . దానికి ఎదర ఉత్తరద్వారం గుమ్మం పైన మా బామ్మ ఫోటో .
ఆ పక్కనే నాన్న ఫోటో .
ఉత్తర ఈశాన్యం మూలన గోడకి మాతా మహుల ఫోటో .
నేను ఇంటికి రాగానే 'ఎక్కడికి వెళ్లావురా ! మమ్మల్ని ఇక్కడ వదిలేసి ? ' అన్నట్లు చూస్తాయి ఫోటోలలోని రూపాలు .
వాళ్ళ కళ్ళలో వెలుగులు కన్పిస్తాయి . నే చేరగానే .
నాన్న మసిలిన ఇంటిలో ...
దారం తెగిన హారం నుండి గచ్చు మీద జారిపడిన ముత్యాల్లా ...
నాన్న జ్ఞ్యాపకాలని ఏరుకొంటున్నాను
ఒంటరిగా .
ఏరుకొంటున్నప్పుడు నాకు తెలియకుండా నా చెంపల నిండా వెచ్చని కన్నీరు .
' వెర్రి నాగన్న ' అన్నట్లు చూస్తున్న ఫోటోల రూపాల సాక్షిగా .
పొంగి పొరలుతున్న పుత్ర ప్రేమని గుండె అట్ట అడుగు పొరల్లో దాచుకొని అడ్డుకట్ట వేసుకొన్నాడు నాన్న .
పిచ్చి నాన్న .
సునామీ తాకిడి కి కరకట్ట ఆగుతుందా !
ఎందుకు నాన్నా !
నన్నింత ఒంటరివాడిని చేశావ్ ?
పితరం నమః
---------------------------------------------------------------------------
ఈ రచన నా వ్రాత ప్రతి చదివిన మొదటి పాఠకురాలు శ్రీమతి పుసులూరి శచీదేవి . ఆమె చదువుతూ వుంటే ఆమె కి తెలియకుండానే చెంపల మీంచి అశ్రువులు జాలు వారాయి . చదవడం ముగించిన తర్వాత అభిప్రాయం చెప్పమంటే పమిట చెంగుతో చెంపలు తుడుచు కొని 'ఏమని చెప్పను ? మీరు హాస్యం వ్రాసినా మనస్సుని సృజించే ఇలాంటివి వ్రాసినా కన్నీళ్లు తెప్పిస్తున్నారు ' అంది ఆమె. నాకు ఎంతో ఆత్మీయురాలు అయిన శచీదేవి ప్రశంస చాలా అమూల్యమైనది గా నే భావిస్తూ ..
-------------------------------------------------------------------------------
