Courtesy: Google Images  Wikipidia

కంచి  కి  చేరిన  కధ . 

****************

రాత్రి  పిల్లలకి  భోజనం పెట్టి   వాళ్ళని నిద్రపుచ్చటం  తల్లికి ఓ ప్రయాస. ఎంత బుజ్జగించినా  ఓ పట్టాన నిద్రపోరు. పగలంతా  చేసిన అల్లరి  మారాము చేస్తుంది. ఉదయాన్నే లేచి రాత్రివరకూ ఇంటి పనుల్లో ఊపిరాడనంత  పని చేసి అలసిపోయిన శరీరానికి విశ్రాంతి  కోరుకుంటుంది ఇల్లాలు.  పిల్లల్ని  నిద్రపుచ్చితే  దినం గడిచినట్లే .  ఆకాశంలో చంద్రుడిని  చూపిస్తూ  ' చందమామ రావే ! జాబిల్లి రావే ! ' అని జో కొడుతోంది తల్లి . ఊహు .. అయినా నిద్రపోరు పిడుగులు .  ' కధ  చెప్పవే !  అని తల్లిని బతిమాలుతారు .  అప్పుడు చెబుతుంది తల్లి ఓ కధ  .  శ్రీ రామాయణంలోని కధలో......  లేక చందమామ కధలో  తనకు తోచినవి.  కధ  మొదలెట్టగానే  ఆసక్తి గా వింటారు.   తల్లి కధ  చెప్పటం ముగించి చివరికి  ' కధ  కంచి కి మనం  ఇంటికి '  అని చూస్తే  అప్పటికే  సగం నిద్రలోకి జారుకుంటారు  అమాయకంగా .  సాధారణంగా  ప్రతి ఇంట్లోనూ  అను నిత్యం జరిగే  చర్య . 

ఇక్కడో  మాట చెప్పాలి . 

కధలు  కంచికి వెళ్లవు . అమ్మవారి అనుగ్రహం  కలిగిన భక్తులు కంచి కి దర్శనానికి వెళతారు . 

ఇదీ ఉపోద్ఘాతం .  

ఆ తర్వాత  ? 

 తెలుసు  కోవాలంటే చాలానే ఉంది . 

చదవండి . 

**************

విశాఖపట్టణం.  డాబాగార్డెన్స్ . సారపాక వారి ఇంట్లో  బారసాల  సందడి  . 
సరిగ్గా బ్రహ్మ గారు నిర్ణయించిన  ముహూర్తానికి  కార్యక్రమం మొదలయ్యింది . దంపతులచే  పసుపు వినాయకునికి పూజ నిర్వహించి  సంకల్పం చేయించారు  బ్రహ్మ గారు .  ఆ తర్వాత  పసిపాప నామకరణ  కార్యక్రమం మొదలయింది .  వేద  మంత్రాలు  బ్రహ్మ గారి నోటి నుండి  అనర్గళంగా  జాలు వారుతున్నాయి .  పీటలమీద  తల్లి   ఒడిలో  పొత్తిళ్ళలో పసిగుడ్డు  కళ్ళు విప్పి విశాలంగా చూస్తోంది . పాప చెవులు నిక్కపొడుచుకున్నాయి . వేద  మంత్రాలు  ధ్వని  తరంగాలుగా  పసిపాప కర్ణ రంద్రాలనుండి  శరీరంలో  ప్రవేశిస్తున్నాయి  . ఆ  ప్రదేశమంతటా  ఒక  రకమైన  అద్భుత వాతావరణం ఆవరించి ఉంది .

... 

వేదం ఈ దేశ  సంపద .  మన జాతి ఔన్నత్యం  . ఈ  దేశం లోని ప్రతి పౌరుడూ  గర్వపడవలసిన   విషయం. లోకంలో  అతి ప్రాచీనమైన గ్రంధాలు వేదాలే . ఇవి ఎవరి చేత ఆవిష్కరించబడినవో ఎవరికీ తెలియదు .  అపౌరుషేయాలు. ఇవి కొన్ని వేల  సంవత్సారాల మునపటివి. కానీ అవి నేటికీ నిత్య నూతనమై ఉన్నాయి . వేద ఋషులు ఈ  యావత్తు లోకాన్నీ  " ఏకం సత్ విప్రా బహుధా వదన్తి " అని అభివ్యక్తీకరించారు. ఉన్నది ఒకటే బ్రహ్మ పదార్ధం . వేద శ్లోకాలన్నీ  మంత్రాలుగానే పరిగణించబడుతున్నాయి .  "మననాథ్  తాయతే ఇతి మంత్ర : "  సృష్టి ఏ నాడు మొదలయ్యిందో  ఆనాటి నుండి  వేదం   ఉంది .  అందుకే వేదం సనాతనం .  పరమశివుని తాండవ లయ నుండి  వేదం  ఆవిర్భవించినదని పెద్దలు చెబుతారు. శృతి , స్వరం, మంత్రం  ఒక అపూర్వ కలయిక.  ఈ అపౌరుషేయాల సంపదని  అప్పటి ఋషులు  ఒక్క అక్షరమూ  పొల్లుపోకుండా  ప్రవచించే మార్గాన్ని కనిపెట్టి  తరతరాలుగా కాపాడి  భావి తరాలకి అందించారు . కేవలం నోటి ద్వారా  వేల  సంవత్సరాలు నిలుపుకున్న సంపద.  

... 

ఇత్తడి పళ్లెంలో  రాశిగా  పోసిన  బియ్యంలో  చేతి వ్రేలి ఉంగరంతో పాప పేరు దంపతులచే వ్రాయించడంతో  నామకరణ ఉత్సవం  ముగిసింది . నామకరణం పూర్తి అయిన  తర్వాత  శ్రీ సత్యన్నారాయణ వ్రతం , శ్రీ వెంకటేశ్వర దీపారాధన కు  సన్నాహాలు జరుగుతున్నాయి . అతిధులందరూ వచ్చిఆశీనులయ్యారు.   ఎవరికి  దొరికిన  చోట వారు . అంతటా అతిధుల కోలాహలం . అప్పుడో సంఘటన జరిగింది.  కెవ్వు మన్న కేక  హాలంతటా ప్రతిధ్వనించింది .  
ఆ కేకకి పాప తల్లి తల్లడిల్లి పోయింది . గుండెలు అవిసిపోయాయి. ఒడిలో పొత్తిళ్ళలో నున్న పాప గుక్క పట్టి ఏడుస్తోంది.  కారణం  నిస్సత్తువ.బారసాల తంతుకి  అలసిన చిన్ని ప్రాణానికి ఆకలి వేసింది . పాల సీసాలో పాలు పోసి   పీక  నోటికి అందిస్తే శాంతించింది . కడుపు నిండాక బోసి నోటితో గల గలా నవ్వింది . తల్లి మొహంలో   సంతోషం వెల్లి  విరిసింది . 
బ్రహ్మగారు  వ్రత కార్యక్రమం ప్రారంభించారు.  మంత్రోచ్ఛారణ జరుగుతోంది . 
అప్పుడు జరిగింది  ఇంకొక సంఘటన . మళ్ళీ కెవ్వు మన్న  కేక.  ఈసారి కెవ్వు కేక పసిబిడ్డ నోటి నుండి కాదు . మరెవరు ? దివాను బెడ్ మీద కూర్చున్న  గౌరీపద్మ  నుండి వెలువడింది . గౌరీపద్మ  అలా కేక వేయడానికి ఓ బలమైన  కారణం ఉంది . అప్పుడే వచ్చిన అతిధి  గౌరీపద్మ పక్కన జాగా ఉంటే  కూర్చోబోయాడు .  అప్పుడు గౌరీపద్మ తన అరవై ఐదు  సంవత్సరాల వయసును పక్కన పడేసి  చంటిపిల్లలా   కెవ్వుమంది   అసంకల్పితంగా.  సరిగ్గా అతిధి కూర్చోబోతున్న స్థలంలో  గౌరీపద్మ ప్రాణప్రదంగా భావించే  అరచేయి వెడల్పూ, జానెడు పొడవూ ఉన్న అధునాతనమైన స్మార్ట్ ఫోన్ ఉంది . అందులో ఆమె  సందేశాలూ,  బంధు మిత్రుల ఫొటోలూ , అరుదైన జ్ఞాపకాలూ , మనసు పడి   ఇష్టంగా  రికార్డు చేయించుకున్న స్తోత్రాలూ, శ్లోకాలూ , అష్ఠకాలూ , ఫోన్ నెంబర్లూ  ఇంకా ఎన్నో నిక్షిప్తమై ఉన్నాయి .  గౌరీపద్మ  కేకకి ఇవేవీ కారణంకాదు .  ముఖ్య కారణం సెల్  ఫోను  స్క్రీన్ మీద తమ ఇంటి  ఇలవేల్పు ఏడుకొండలవాడి  ఫోటో  పెట్టుకుంది .  దాని మీద కూర్చుంటే  అపచారం జరిగి పోతుందేమోనన్న భయం ఆమెలో ప్రవేశించి  అలా ప్రవర్తింపచేసింది  . గౌరీపద్మ కేకకి హడిలిపోయిన అతిధి  అలా నిలబడి బిత్తర చూపులు చూసాడు . ప్రమాదం తప్పిందని   గౌరీపద్మ తన సెల్ ఫోను జాగ్రత్తగా  ఒడిలో పదిలపరచుకొని ఊపిరి పీల్చుకుంది . 

... 

కారంచేటి  సీతారాం  బళ్లారి  వీరశైవ  కాలేజీలో  ఫిజిక్స్  ప్రొఫసర్.  సాయింత్రం కాలేజీ  నుండి వస్తూనే  ' అమ్మాయి వచ్చిందా ! ' అని ప్రశ్నించాడు  భార్య కమలమ్మని అలవాటుగా.  

గౌరీపద్మ  సీతారాం కమల దంపతుల ప్రధమ సంతానం .  ప్రొఫసర్ గారికి  గౌరీపద్మ అంటే ప్రాణం . వంటింట్లోంచి    వచ్చి కమ్మని కాఫీ  ఆయనకి  అందించి  ' ఆ ..  అమ్మాయి ఇప్పుడే వచ్చింది ' అని జవాబిచ్చింది  కమలమ్మ పక్కనే సోఫాలో కూర్చొంటూ.. 

గౌరీపద్మకి  చదువు అంటే అంతగా శ్రద్ద లేదు . రోజూ  ఉదయాన్నే  స్కూలికి వెళ్లడం  అలిసిపోయి సాయింత్రం ఇంటికి రావడం పరమ బోర్ గా అనిపించేది గర్ల్స్ స్కూల్ లో ఏడవ  తరగతి చదువుతున్న గౌరీపద్మకి . ఆ  చిన్న వయసులోనే చదువు వేరూ ...  విద్య వేరూ ...  అన్న అభిప్ర్రాయం ఆమె లేత హృదయంలో బలంగా నాటుకొనిపోయింది .  అందుచేత కావాలనే పరీక్షలు తప్పేది .  తలచుకొంటే తండ్రి పరపతితో  పరీక్షలు పాస్ అవుతానని గౌరీపద్మకు తెలుసు.  కానీ అది ఆమెకు ఇష్టం లేదు . చదువు కొనసాగించడం అంత కన్నా ఇష్టంలేదు .  రోజులు గడుస్తున్నాయి . 

... 

యుక్తవయసు వచ్చిన  ప్రతీ  ఆడపిల్ల మనసులో  చిన్న ప్రపంచం ఉంటుంది. రంగు రంగుల ఊహల ప్రపంచం . ఎన్నెన్నో   అందమైన కలలు . ఊహల కన్నా వేగంగా మనసు  పరిగెడుతూ ఉంటుంది .  ఆ రంగుల కలల్లో  ఓ రాజకుమారుడు విహరిస్తూ ఉంటాడు . ఎదో ఒకనాడు  తన కలల రాజకుమారుడు  గుర్రమెక్కి వచ్చి తనను  పరిణయమాడుతాడని కలలు  కంటుంది  ప్రతి కన్నెపిల్ల ఆ వయసులో..... 

                     పద్దెనిమిదో ఏట అడుగుపెట్టిన   అమ్మలు దీనికి అతీతం  కాదు . 

చాలా మంది తల్లి తండ్రులు  తమ చిన్నతనంలో వారు కోల్పోయిన సరదాలు , కోరికలూ  తమ పిల్లల ద్వారా  తీర్చుకోవాలనుకోవడం విచిత్రమేమీ కాదు . అమ్మలు  అమ్మ  ఈ  వైఖిరి కి   భిన్నం  కాదు . 

 అట్లతద్ది   ఫక్తు  కన్నెపిల్లల పండుగ.  అట్లతద్దోయ్ .. ఆరట్లోయ్ ... అంటూ పాటలు పాడుకొంటూ  పెరటిలో ఓ చెట్టుకు కట్టిన ఉయ్యాల ఊగుతూ వారు చేసే  అల్లరి  సందడి  రంగు  రంగుల  సీతాకోక చిలకల  గుంపు  దాడి చేసినట్లు  అనిపిస్తుంది . 

బంధువుల ఇంట్లో  అట్లతద్ది పండగకి  అమ్మలు వెడతానంటే   ' సరే ' అంది  తల్లి .  సన్నగా రివటలా ఉండే  అమ్మలు లంగా ఓణీ లో అజంతా శిల్పంలా ఉంది .   మొగలిరేకులు కుట్టి  చివరన  ముద్దబంతి పూలు  జడగంటలులా అలంకరించిన  వాల్జెడ  నల్లని త్రాచులా ఉంది . తోటి స్నేహితురాళ్ళతో  కలిసి బయలు దేరింది అమ్మలు   పండగ సందడికి  ఆ సాయింత్రం పూట .  

నడిచి  వెడుతున్న అమ్మలు ఓసారి తన జెడ ముందుకు వేసుకుంది .  మెగలిరేకులు సవరించుకుంది.  సవరించుకున్నాక  తన వాల్జెడ  వెనక్కి విసిరింది . అలా విసిరిన వాల్జెడ  వెనకాలే వస్తున్న సత్తిబాబు  గుండెల్ని  తాకింది.  బంతిపూలు  మన్మధ బాణంలా వచ్చి సత్తిబాబు  హృదయాన్ని తాకాయి . సత్తిబాబుకి అదోలా అనిపించింది.  గుండెల్లో మధురమైన అలజడి .  అమ్మలు  ఇదేమీ గమనించలేదు . ఆలస్యం అయిపోతుందని వడి  వడిగా   అడుగులు వేసింది.  మన్మధ బాణం దెబ్బ కి  అయోమయానికి గురి అయిన సత్తిబాబు  నడకలో  వెనకపడిపోయాడు.  తేరుకునేసరికి  అందనంత ముందుకు సాగిపోయింది అమ్మలు . 

... 

మన్మథుడు చతుర్ముఖ  బ్రహ్మ  సృష్టించిన  దేవతామూర్తి. శృంగారానికి  అధిష్టాన  దేవత.   మన్మధుని  ధనుస్సు  చెరుకు గడ . సంధించే  అస్త్రం పూలబాణం . ఒకసారి కైలాసంలో శివ -పార్వతులు ఏకాంతంలో ఉండగా  తన కర్తవ్య నిర్వహణలో భాగంగా మన్మధుడు  వారి మీద పూల బాణం సంధించబోగా అది చూసిన  పరమశివుడు  ఆగ్రహుడై  మూడవ  నేత్రాన్ని  తెరవగా  మన్మధుడు  కాలి  బూడిద అయిపోతాడు .  అలా కాలి  బూడిద అయిన మన్మధుడిని  అమ్మవారు కనికరించి  పునర్జీవితుడిని  చేస్తుంది .. అయితే అలా అమ్మవారి అనుగ్రహంతో  పునర్జీవితుడైన  మన్మధునికి  రూపం ఉండదు.   ఇది నాకు తెలిసిన కధనం . దీనికి  అనేక రూపాంతరాలు ఉండవచ్చు.  ఇక్కడ ఈ ప్రస్తావనకు  మున్ముందు లంకె  ఉంది. 

... 

చదువుమీద  నిరాశక్తితో  పరీక్షలు తప్పుతున్న  గౌరీపద్మ  పదహారో  ఏడు  నిండేసరికి  ఎలాగో తొమ్మిదవ తరగతికి వచ్చింది.  ప్రొఫసర్ గారికి కూతురిని ఇంకా చదివించాలన్న కోరిక ఉంది . ఇంకా చదువుకోవాలన్న  కోరిక మాత్రం గౌరీపద్మలో లేశమైనా లేదు . కమలమ్మ  భర్తని  తొందరపెడుతోంది. అమ్మాయికి వివాహం చేసేద్దామని . సీతారాం  మాత్రం తొందర పడటం లేదు .   గౌరీపద్మ చదువులో పురోగమనం లేకపోవడంతో  సీతారాం  కమలమ్మ నిర్ణయంతో ఏకీభవించక తప్పలేదు.   ' సరేలే   వరుడు  వెదకనవసరం లేదుగా ' అని  లేచిపోయారు అక్కడనుంచి ప్రొఫసర్ గారు. 

... 

 బ్రాహ్మణ కుటుంబాలలో  ఆడపిల్లకి   తల్లి   ముందుచూపుతో  ఇంటి పనులలో  కొద్ధి  కొద్దిగా తర్ఫీదు ఇస్తుంది.  చిన్న చిన్న పనులు నేర్పుతుంది. వయసులో జాగ్రత్తలు చెబుతుంది. నలుగురిలో  ఉన్నప్పుడు  దుస్తులు ఎలా వేసుకోవాలో నేర్పుతుంది.  మాట, నడవడిక  అలవాటు చేస్తుంది . తర తరాలుగా  తల్లులు అందరూ  ఆడపిల్ల క్షేమం  కోసం  చేసేదే  ఈ  ప్రయత్నం . 

కమలమ్మ గౌరీపద్మకు  నడవడిక  నేర్పింది. సంస్కారం అద్ది దిద్దింది.  

... 

బళ్లమూడి సుబ్రహ్మణ్యం  విశాఖపట్నం  పోర్ట్ లో ఉద్యోగి.  ఆయన భార్య శేషమ్మ.  వారి కుమారుడు  సత్యనారాయణమూర్తి .  సత్యనారాయణమూర్తి లో  కావాల్సినంత  చురుకుదనం ఉంది. అతి తక్కువ  వయసులోనే   మూర్తి తండ్రి పనిచేస్తున్న విశాఖపట్నం  పోర్ట్ లోనే ఉద్యోగం సంపాయించుకున్నాడు .  అన్ని అర్హతలూ ఉన్న బ్రహ్మచారి.  శేషమ్మ ప్రొఫసర్ గారి సోదరి . శేషమ్మకి  సోదరుడు సీతారాం అంటే  వల్లమాలిన  అభిమానం.  గౌరీపద్మ పుట్టినప్పుడే  తన ఇంటి కోడలిని చేసుకోవాలన్న కోరికకు శేషమ్మ మనసులో  బీజం పడింది. సత్యనారాయణ మూర్తి  ప్రయోజకుడవగానే  అది బలపడింది . 

ఈ  మధ్యన  సత్యనారాయణ మూర్తి  లో ఒక మార్పు గమనించింది శేషమ్మ. ఎప్పుడూ ఉత్సహాంగా ఉండే  కొడుకు కొన్నాళ్లుగా  పరధ్యానంగా   ఉంటున్నాడు. విషయం భర్త  సుబ్రహ్మణ్యం చెవిన వేసింది శేషమ్మ. విషయాన్ని  తేలిగ్గా కొట్టిపారేసిన  సుబ్రహ్మణ్యం  '  త్వరలో వివాహం జరిపించేద్దాం . వధువు సిద్ధం గానే ఉంది కదా ! ' అని డ్యూటీకి వెళిపోయాడు. శేషమ్మ మనసు తేలిక పడింది .సంతోషంతో . తండ్రి పలికిన మాటలు గదిలో ఆఫీసుకు  వెళ్లే  ప్రయత్నంలో ఉన్న సత్యనారాయణ మూర్తి  విన్నాడు . మూర్తి  మొహం పున్నమి  చంద్రునిలా వెలిగిపోయింది. బూట్లు వేసుకొని ఈల వేస్తూ పట్టలేని ఉత్సాహంతో డ్యూటీకి బయలుదేరిన కొడుకుని చూసి శేషమ్మ  విస్తుపోయింది.  

...

గౌరీపద్మకి  పద్దెనిమిదవ  ఏట  మేనత్త  కుమారుడు  సత్యనారాయణ మూర్తి తో  వివాహం జరిపించారు  సీతారాం-కమలమ్మ దంపతులు. మొదట్లో పుట్టింటి మీద బెంగపడిన  గౌరీపద్మ కొంతకాలానికి  సర్దుకొంది . అత్త  ఇంటిలో జీవితానికి అలవాటు పడింది . కోడలిగా భాద్యతలు తీసుకుంది.  జీవితం గాడిలో పడింది . 

కాలం  ఎవ్వరి కోసం  క్షణం కూడా  ఆగదు . రోజులు , నెలలు  ,సంవత్సరాలు గడచిపోయాయి.  గౌరీపద్మ జీవితంలో చాలా మార్పులు చోటు చేసుకొన్నాయి.  ముగ్గురు బిడ్డల తల్లి అయింది .  వారి ఆలనా , పాలనా ,  పెంపకం  ,  వివాహాది  బాధ్యతలతో  నాలుగు  దశాబ్దాలు  తెలియకుండానే గిర్రున తిరిగిపోయాయి. 

... 

దాంపత్య జీవితంలో మానవ సంబంధాలు చాలా విచిత్రంగా ఉంటాయి . ఒంటరిగా స్వేచ్ఛ,  స్వాతంత్రాలు  అనుభవిస్తూ ఉన్న పురుషుడు వివాహం కాగానే  దాంపత్య జీవితంలో  క్రమంగా  ఒదిగి పోతాడు. ఈ క్రమంలో  జీవన శైలిలో   కొన్ని  సర్దుబాట్లు తప్పవని గ్రహించి  సర్దుకుపోతాడు .   తనను  నమ్ముకొని  వచ్చి,  తన అవసరాలను  తీర్చి దిద్దిన భార్య జీవితం చుట్టూ అల్లుకుపోతాడు. ఇదీ  ఈ  దేశం  వివాహ  వ్యవస్థ లోని  అద్భుత  లక్షణం . హిందూ ధర్మంలోని  మూలం .  సనాతనం అద్దిన  ముద్ర.  పురుషుడు ప్రకృతి . స్త్రీ శక్తి  స్వరూపిణి. సృష్టి  స్వరూపిణి . దౌర్భాగ్యం  ఏమిటీ ఆంటే .....  పాశ్చాత్య  దేశాల  సంస్కృతీ , అలవాట్లు , విచ్చలవిడితనం  అనుకరిస్తున్న నేటి  యువత   హిందూ వివాహ వ్యవస్థని  నిర్వీర్యం చేస్తోంది. 

... 

కుటుంబ బాధ్యతలు  అన్నీ తీరిన  తర్వాత  గౌరీపద్మకి  జీవితం  ఒడ్డెక్కినట్లు  అనిపించింది . కావాల్సినంత తీరిక. ఈ సమయంలో ఆమె  మనసు ఆధ్యాత్మిక   చింతన వైపు మొగ్గు చూపింది.  ఇది ఒక కొత్త అనుభవం .  ఆ క్రమంలో ఆమె పురాణాలు  ఇతిహాసాలు , భగవధ్యానం , స్త్రోత్ర పారాయణం వైపు ద్రష్టి మరల్చింది . ఇందులో ఆమెకి చాలా   ప్రశాంతత  లభించింది. లలితాసహస్రనామ స్త్రోత్రం  ప్రతి నిత్యం   పఠించడంతో  ఆ స్తోత్ర మంత్రాలు ఆశువుగా  కంఠస్ధా  వచ్చేసాయి . భగవంతుని ఆరాధన , ఇష్టదేవతా స్తోత్ర పఠనం  గౌరీపద్మ దైనందిన జీవితంలో ఇప్పుడు  ఒక భాగమైపోయాయి.  స్తోత్ర ,  మంత్రాల విశ్లేషణ మూలార్ధం తెలుసుకున్నప్పుడు గౌరీపద్మకి 'ఇదీ విద్య ... ' అనిపించింది. 

... 

ఒకనాడు  రాత్రి  నిద్రలో  గౌరీపద్మ ఒక వింత  అనుభవానికి గురి అయింది . కలలో అమ్మవారు  ప్రత్యక్షమై  ' తల్లీ ! నీకు వాక్కు అనుగ్రహిస్తాను . స్వీకరించు  . ' అంది.  గౌరీపద్మ  భయపడిపోయింది .  శరీరం  చెమటలు పట్టి  తడిసి ముద్దయిపోయింది.  పక్కనే నేలమీద  నిద్రలో ఉన్న భర్త సత్యనారాయణమూర్తి ని  చేయి తట్టి లేపుదామని  ప్రయత్నించింది .  చేయి ఎంత చాపినా భర్త అందటం లేదు .  అమ్మవారు నవ్వుతూ చూస్తోంది.   అమ్మవారు  వాక్కు  అనుగ్రహిస్తానంటే  గౌరీపద్మ  భయపడటానికి ఓ బలీయమైన కారణం ఉంది .  ఆమె వాక్కు   కొందరికి ఫలించవచ్చు. మరికొందరి విషయంలో  ఫలించకపోవచ్చు. అది వారి కర్మానుసారం బట్టి ఉంటుంది .  ఇట్టి  అనుగ్రహం  స్వీకరించటానికి  గౌరీపద్మ మనసు అంగీకరించలేదు.  రెండు చేతులూ జోడించి ' తల్లీ ! నాకు వాక్కు ఆనుగ్రహం  వద్దు  " అని భక్తి తో తిరస్కరించి  ' సదా నీ దయ ,కృప, కరుణ  నామీద ఉంటే చాలు తల్లీ ! ' అని వేడుకొంది . ఆమె కళ్ళనుండి ఆమెకు తెలియకుండానే  కన్నీళ్లు ధారాపాతంగా కారుతున్నాయి . కల చెదిరిపోయింది . గౌరీపద్మకి  స్పృహ  వచ్చ్చింది .  ఇంకా భయం తగ్గలేదు . గుండె వేగం పెరిగిపోయింది . గభాలున లేచి రాగి చెంబు తో చెంబుడు నీళ్ళు  గట గటా   తాగింది. అప్పటికి గాని  స్థిమితపడలేదు.  ప్రశాంతంగా నిద్రిస్తున్న  భర్తని లేపి అనుభవం చెప్పింది.  అంతా  విన్న సత్యనారాయణమూర్తి   ' త్వరలో  అమ్మవారి దర్శనానికి  వెళ్లి వద్దాం ' అన్నాడు.  భర్త నోటి నుండి ఆ మాట వినగానే  సంబరపడింది   గౌరీపద్మ.  అప్పటికి తూర్పున తెల్లవారు తోంది . 

... 

లంకాయాం  శాంకరీదేవీ  కామాక్షీ  కాంచికాపురే ..

అష్టాదశ శక్తి పీఠ  ప్రార్ధన మొదటి శ్లోకం .

  దక్షిణ భారత దేశం లోని  కాంచీపురం క్షేత్రం  చెన్నపట్నానికి  డబ్భై ఎనిమిది కిలోమీటర్ల  దూరంలో ఉంది .  భారతదేశంలో గల సప్త మోక్షపురులలో కాంచీక్షేత్రం ఒకటి . 

" అయోధ్యా మధుర మాయా కాశీ కాంచీ అవంతికా 

 పురీద్వారవతీ చైవ సప్తైతే మోక్ష దాయకా : "

 (  అయోధ్య, వారణాసి  , మథుర , హరిద్వార్ , కాంచీపురం , ఉజ్జయిని , ద్వారకా ... ఇవి సప్త మోక్షపురాలు ) కంచి మోక్షవిద్యకు మూలపీఠం ,  అద్వైతవిద్యకు ఆధార స్థానం . ' కాంచి '  అనగా మొలనూలు . వడ్డాణం .  భారతభూమికి ఇది నాభి స్థానం . ' కా ' అంటే  "లక్ష్మి " ,  ' మా ' అంటే  "సరస్వతి" ' అక్షి ' అంటే     "కన్ను " . కామాక్షీ దేవి అంటే  లక్ష్మీదేవి , సరస్వతీ దేవి కన్నులుగా  గలది అని అర్ధం. ఈ  క్షేత్రంలో కామాక్షీ దేవి  గాయత్రి  మండపంలో   పద్మాసనంలో కోలువుతీరి ఉంటారు ..    యోగ ముద్ర. ఈ  యోగ ముద్ర  ప్రేమ , శాంతి , ఐశ్వర్యాలకు చిహ్నం. అమ్మవారు ఎడమవైపు పై చేతిలో చెరకుగడ ధనస్సుగా  ఉంటుంది. కుడి పై చేతిలో కమలం ,రామచిలుక ఉంటాయి .  అమ్మవారి  క్రింద చేతులలో పవిత్రమైన "పాశ "  "అంగుస " చక్రాలు ఉంటాయి .   నుదిటిమీద చంద్రాకారంలో చిహ్నం ఉంటుంది  . అద్వితీయ రూపం అమ్మవారిది . ఒకసారి దర్శించుకుంటే మళ్ళీ మళ్ళీ దర్శించుకోవాలనిపిస్తుంది. ఎంతచూసినా తనివి తీరని ఆకర్షణీయమైన రూపం అమ్మవారిది .

... 

కామాక్షీ  అమ్మవారి దివ్య దర్శనం కోసం  కాంచీపురం వచ్చిన  సత్యనారాయణమూర్తి -గౌరీపద్మ ఉదయాన్నే కాల కృత్యాదులు కానిచ్చి శుచిగా స్నానమాచరించి  దేవాలయం చేరుకొన్నారు. . ఆలయంలో  కామాక్షీ పరదేవతా స్త్రోత్ర పఠనం జరుగుతోంది. 

కల్పనోకహ  పుష్పజాల విలాసన్నీలాలకాం  మాతృకాం 

కాంతాం  కందలేక్షణాం  కలిమల  ప్రధ్వంసినీం కాళికాం 

కాంచీనూపురహార  హీరసుభాగాం కాంచీపుర నాయకీం  

           కామాక్షీమ్ కరికుంభసన్నిభకుచాం  వందే  మహేశప్రియాం  ..... 

రుత్వికులు  గంభీరస్వరం  ఆలయ ప్రాంగణంలోనలుదిక్కులనుండి ప్రతిధ్వనిస్తోంది.  ఇలాంటి పవిత్ర వాతావరణంలో అమ్మవారిని దర్శించుకున్న సత్యనారాయణమూర్తి -  గౌరీపద్మ దంపతులు  పరవశించిపోయారు. 

సర్వ మంగళ మాంగల్యే  శివే సర్వార్ధ సాధికే  

శరణ్యే త్రయంబకే దేవీ నారాయణీ నమోస్తుతే . 

అని అమ్మవారిని స్తుతించి  మరొక్కసారి అమ్మవారి మంగళ రూపాన్ని దర్శించుకొని తరించిపోయింది గౌరీపద్మ. 

అలా తన్మయత్వంలో ఉన్న గౌరీపద్మని చూసిన సత్యనారాయణమూర్తి ..   

"అమ్మలూ "   అని పిలిచాడు. 

 ఆ పిలుపులో శృంగారం లేదు .  

మనస్సునిండా నిండిన ఆప్యాయత ఉంది . 

అంతకన్నా మించిన అనురాగం ఉంది . 

ఆ పిలుపుకి ఉలిక్కిపడ్డ  గౌరీపద్మ అటూ ఇటూ  తిరిగి చూసింది . 

నవ్వుతూ సత్యనారాయణమూర్తి కనిపించాడు. 

' నువ్వా ! బావా! సత్తిబాబూ " అని  అరచేతుల్లో  ముఖం దాచేసుకుంది. 

గౌరీపద్మ ప్రతిచర్యలో గౌరవం  ఉంది. 

ఆనందం ఉంది.

 అంతకన్నా మించి జీవిత సాఫల్యం ఉంది . 

*********************************************************

మొన్నామధ్య  విశాఖపట్నంలో బంధువుల ఇంట్లో  శుభకార్యం ఉంటే  వెళ్లడం జరిగింది . కార్యక్రమం  పూర్తి అయి  అతిధులు అందరూ సెలవు తీసుకుంటున్నారు . ఆ సమయంలో   అరవై ఐదేళ్లు దాటిన ముత్తైదువ  నా చెవికి  ఉన్న  బంగారుపోగు , వేషం చూసి నేనొక పండితుడనని భ్రమ పడి  పరిచయం చేసుకొంది .  మాటల్లో నేను అడపా తడపా పిచ్చి పిచ్చి రాతలు రాస్తానని  తెలుసుకొని  " నా కధ  వ్రాయరూ " అని అడిగింది .  ఆమె లోని అమాయకత్వం  , భోళాతనం, పసిపిల్ల మనస్తత్వం నన్ను కట్టి పడేశాయి.  కాదనలేకపోయాను.  ఆమె గురించి,  ఆమె జీవితం గురించి నాకేమీ తెలీదు.  ఆమె చెప్పిన చిన్న వివరాలు మినహా.  మాట అయితే ఇచ్చేశాను గాని  రచన విషయంలో ఎలా ముందుకు సాగాలో అర్ధం కాలేదు .  సరే ! మొదలెడదాం  అని ప్రారంభించేసరికి  అక్షరాల కూర్పు జరిగిపోతోంది ప్రవాహంలా .  ఈ  కధ  నడిపించింది సాక్షాత్తూ కామాక్షీ అమ్మవారని నా ప్రగాఢ  విశ్వాసం.  పట్టుమని రెండు వారాలు కూడా కాలేదు నేను అమ్మవారిని దర్శించుకొని.  ఈ రచన లోని ప్రతి అక్షరం ,వాక్యం ,కూర్పు  కామాక్షీ అమ్మవారివే. నా  ప్రమేయం నామమాత్రమే . 

మిత్రులు ,శ్రేయోభిలాషులూ అందరికీ హేవలంబ నామ సంవత్సర  దీపావళి  పండగ శుభాకాంక్షలు. 

ఈ క్రింద

ఫొటోలోని వారే కధలోని ముఖ్య పాత్రలు 

శ్రీమతి గౌరీపద్మ (అమ్మలు ) =శ్రీ సత్యనారాయణమూర్తి (సత్తిబాబు)

                                                               

******************************************************  

                      

:

  

    కాలం మింగేసిన బాల్యం . 

(08)

  RELIVING CHILDHOOD

(Exceptional Memories)

అమావాశ్య  వెన్నెల. 

******************

                                                                                 
మొన్నా ఆ మధ్యన ఓ మిత్రుడు "వృధ్ధాప్యానికి ఆహ్వానం " అన్న పోస్ట్  షేర్  చేశారు. ఆద్యంతం చదివిన తర్వాత ఆశ్చర్యపోయాను.వృద్ధాప్యం  ఒక వరం అని తెలుసుకొని. వ్యాసం వ్రాశిన మహానుభావులు ముందుగా ఎవరో తెలియలేదు గానీ ఆ తర్వాత తెలిసింది. ప్రముఖ రచయిత శ్రీ గొల్లపూడి మారుతీరావు గారని.

    యజుర్వేదంలోని శ్రీరుద్రంలో ఒక భాగం   *''వృద్ధం చమే, వృద్ధిశ్చమే'*' అన్న   కోరికను విశ్లేషిస్తూ   వృద్ధాప్యం ఒక అవకాశం. వెనక్కి తిరిగి చూసుకుని చేసిన తప్పిదాలకు నవ్వుకుని, దాటిన అడ్డంకులను పరామర్శించి, ఇక దాటనక్కరలేని స్థితికి వచ్చినందుకు ప్రశాంతంగా నిట్టూర్చే ఆటవిడుపు అంటారు   రచయిత .ఇదే వ్యాసంలో మరోచోట.......నిన్నటి జ్ఞాపకాలని  నెమరు వేసుకోవడం -వృద్ధాప్యం వ్యసనం....
వెళ్లిపోయిన హితులూ, సన్నిహితులూ దిగులుగా జ్ఞాపకం వస్తారు . వృద్ధాప్యం ఒక వరమని,  ఈ దేశపు వేద సంపద, సాంస్కృతిక వైభవం, జాతి దర్శనం, అపూర్వం, అనన్యసామాన్యం  అని
ఆవిష్కరిస్తారు  రచయిత.
చివరలో.....
చమకంలో 'వృద్ధం చమే' అనే ఒక్క కోరికా ఈ జాతినీ, మతాన్నీ, ఆలోచనా స్రోతస్సునీ అత్యద్భుతంగా ఆవిష్కరించే అభిజ్ఞ. వరం. భగవంతుడిని కోరడంలోనే భగవంతుడు ప్రసాదించిన తన ఆలోచనా పరిణితిని అలంకరించే భగవద్దత్తమైన ఆశీర్వాదం. అదీ వృద్ధాప్యం అంటారు రచయిత.
ఇదీ వృధ్ధాప్యానికి రచయిత పలికిన ముగింపు.
ఎంత చక్కటి ఆలోచన అనిపించింది చదవటం పూర్తి కాగానే.
                           ***

వయస్సు మీద పడిన నాకు ఈ వ్యాసం చదవిన తర్వాత నా స్థితి రచయిత చెప్పిన దానికి  భిన్నంగా లేదని అర్థం అయింది.
ఎందుకూ అంటే ..... భగవంతుడు ప్రాసాదించిన   సుధీర్ఘ  జీవితంలో  నే కోల్పోయిన  హితులూ,  సన్నిహితులూ , బంధువులు  పగలూ,  రాత్రి అదే పనిగా ఈ మధ్య తరచూ గురుకొస్తున్నారు  . వ్యాసంలో రచయిత  ప్రస్తావించినట్లుగా.

హఠాత్తుగా మా వంటిమామిడి అగ్రహారం జ్ఞాపకం వచ్చింది. అక్కడ నే గడిపిన బాల్యం, బ్రాహ్మణ్యం గుర్తుకు వచ్చాయి. పెద్దలు మనసులో మెదిలారు. వారు అచరించిన  సనాతన  థర్మ జీవితం కళ్ళ ముందు కదిలింది. ఆ క్రమం లో సుబ్బారాయుడు తాతగారు గుర్తుకువచ్ఛారు. వారి గురించి  కాస్త వివరం తెలుసుకుందామని మా తరం లోని అగ్రజుడు  జెన్సీ కి పోన్ చేస్తే సోదరి మహాలక్ష్మి రిసీవ్ చేసుకుంది. కుశలం  మాట్లాడిన  తర్వాత  నా అనుభవం చెబితే  నవ్వింది.
సుబ్బారాయుడు .
ఈ పేరు సర్వసాధారణం మా కుటుంబాలలో. కాని  మా సుబ్బారాయుడు తాతగారు  అసాధారణమైన  వ్యక్తి. నిరాడంబరులు.
వేదశాస్త్రాలలో  చెప్పిన విధంగా సనాతన ధర్మాన్ని తూచా పాటించి జీవితం సఫలం చేశుకున్న మహనీయులు. సుబ్బారాయుడు గారు సిరి సంపదల మీద ఏనాడూ ఆశక్తి  చూపలేదు.ఆయన సిరి వేదం.సంపద కుటుంబం.
చిన్న తనంలొనే సంస్కృతం  అభ్యసించి పలు  గ్రంథాలు ఔపోసన  పట్టిన ఆయన, కుటుంబపెద్దల నుండి  వేదశాస్తాలు నేర్చుకొని  వేదం పరబ్రహ్మము అని గ్రహించి  వేదశాస్త్ర  నిష్ణాతులుగా పేరు గడించారు. నిత్యం  త్రికాల  సంధ్యావందనం క్రమం తప్పనిసరి విధి. కుటుంబ దైవమైన శ్రీ విశ్వేశ్వరస్వామివారి ఎడల అచంచలమైన భక్తి. ఆరాధన. మా ఊరి శివాలయంలోని ఆలయ మంటపం సుబ్బారాయుడు గారి కాలం లో ఆయన చే నిర్మాణం కావించబడింది.  సరైన రహదారులు, రవాణా సౌకర్యం లేని ఆ కాలం లో  పెద్ద ఎత్తున ఇసకదిబ్బలు మేటలు వేశిన సముద్ర తీర ప్రాంతంలో మంటప నిర్శాణానికి  కావలసిన  రాతి శిలలు .ఏటి ఇసక , కంకర, గానుగ సున్నం , ఇనుము,ఇతర సామగ్రి చేరవేశిన విధానం ఈ తరం ఇంజనీర్ల కి కూడా ఊహకి అందనిది. అసాధ్యాన్ని  సాధ్యం చేశిన మేధావి సుబ్బారాయుడు గారు. ప్రతిదినం స్నానం ఆచరించి మృత్తిక  (పుట్టమట్టి) లింగం తయారు చేసి కొని శివా‍ర్చన చేశేవారు. భగవతార్చన ఆయన  దైనందిన జీవితంలో   సింహభాగం.
సుబ్బారాయుడు గారి ఇల్లు మా ఊరి మొగలో ఉన్న  బాట నుండి శివాలయం వెళ్ళే దారిలో నేను  అ .. ఆ  ..ఇ ..ఈ...నేర్చుకున్న మా బడి దాటాక . మా బడికి ఆనుకుని  రావి చెట్టు ఉండేది. రావి చెట్టు మీద ఎన్నో రామచిలకలు. ఉషోదయం , సాయంత్రం వేళల్లో రామచిలకల  కిలకిలారావాలు ఇప్పటికీ మరవలేని మధుర  జ్ఞాపకం.
సుబ్బారాయుడు గారి ఇల్లు  ఓ పర్ణశాల. మట్టి గోడలు, మట్టి నేల , పైన తాటాకు  కప్పిన  పర్యావరణ హితముగా ని‍‍ర్మించుకున్న  గృహము.ఇంటి ముందు ప్రతి దినం ఉదయం సాయింత్రం  కళ్ళాపి జల్లి తీర్చిదిద్దిన రంగవల్లులు అబ్బుర పరుస్తాయి .   వీధి వైపు సింహద్వారం ఇరువైపులా ఎత్తైన మట్టి అరుగులు. సింహద్వారం దాటి లోపల అడుగు పెట్టగానే సమావేశ  చావడి. దానికి ఇటూ అటూ  నివాస  గదులు. చావడి దాటి దక్షిణం వైపు ముందుకు వెళితే  విశాలమైన ఖాళీ ప్రదేశం. ఇందులో  సన్నజాజి లతలు. సిరిమల్లె చెట్లు,  రేక ,ముద్ద మందారాలు, కనకాంబరాలు, చేమంతి మొక్కలు , సువాసనలు వెదజల్లే దమనం  మరువాలతో నిండిన నందనవనం . ఈ నందనవనం దాటి ఇంకాస్త ముందుకు వెడితే  వంటశాల పాక.  పాక అరుగు చూరు క్రింద రుబ్బురోలు. ఇంకా ముందు కి వెడితే నుయ్యి. నూతికి చేంతాడు కట్టి వేలాడదీశిన  తాటాకు  చేదలు దర్శనమిస్తాయి. ఆ వెనక  ఠీవిగా నిలబడి తలలు ఊపుతూ   కొబ్బరి చెట్లు స్వాగతం పలుకుతాయి. వంటశాల నుండి కమ్మని పోపు వాసనలు నాశికా పుటాలని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తాయి. చూరు కింద రుబ్బురోలు లో రుబ్బుతున్న కొబ్బరి పచ్చడి  ఇంగువ  వాసనలు విరజిమ్ముతూ నోరూరిస్తుంది.

సుబ్బారాయుడు గారిది పెద్ద కుటుంబం. వచ్చే పోయే బంధువులతో వారి ఇంట్లో ఎప్పుడూ సందడే . సుబ్బమ్మ ఆయన ధర్మపత్ని.తొమ్మిది గజాల చీర గోచీ పోశి కట్టు కొని , ముక్కున బాసర, నుదుటన దమ్మిడీ కాసంత కుంకుమ బొట్టు తో తిరుగుతూ ఉంటే శివాలయంలోని శ్రీ రాజరాజేశ్వరి అమ్మ లా  అనిపించేది అందరికీ. 

సుబ్బారాయుడు గారి ఇంట్లో  బీరువాల నిండా భద్ర పరిచిన సంస్కృత గ్రంధాలు, కావ్యాలు , పురాణాలు, ఇతిహాసాలు వారి  విజ్ఞాన సంపదకు గుర్తింపు. ఈ పుస్తకభాంఢాగారాన్ని  గ్రామంలో గ్రంధాలయం గా తీర్చి దిద్దుదామని వారి మేనళ్ళులు  వడ్డాది సూర్యం, రామం గార్ల  ప్రయత్నం నాకు గుర్తుంది. నేను పై చదువులకు వెళి పోవడంతో వారు ఎంతవరకు సఫలీకృతులు అయ్యారో అన్న  వైనం తెలీదు.
నందనవనం లో పూసిన పువ్వులు సాయంత్రం పూట కోసి దారం తో మాలలను కట్టేది మహాలక్ష్మీ. వాటిని మూరలు గా చేశి  "ఇదిగో పిన్నీ....... ఇదిగో  అత్తయ్యా... " అంటూ పంచేది. మనకు ఉన్నది ఇతరులతో పంచుకోవటంలో ఉన్న ఆనందం వర్ణణాతీతం.
ఇవి ఆ నాటి  వైభవాలు.
ఈ నాడు మా ఊరిలో సుబ్బారాయుడు గారి కుటుంబం కనుమరుగు అయిపోయింది. వారి కుటుంబ సభ్యులు ఉద్యోగాలు, చదువుల రీత్యా  కాంక్రీటు వనం హైదరాబాద్ మహానగరం వలస వెళిపోయి చెల్లాచెదురు అయిపోయారు.
సుబ్బారాయుడు గారి స్మృతులు మా వంటిమామిడి అగ్రహారం మట్టి లో, శివాలయం లోనూ ఇప్పటికీ పదిలంగా ఉన్నాయి.
జీవితం మలి సంధ్యలో ఈ జ్ఞాపకాల నెమరు వాన  వెలిశాక ఆకాశంలో భగవంతుడు ఆవిష్కరించిన సప్తవర్ణాల హరివిల్లు.
అమావాస్య  చీకటి లో హఠాత్తుగా వెన్నల  కురిసిన ఆనందం.

                           
************************

*********************************************************************************

                  

కాలం మింగేసిన బాల్యం . 

                   (07)

RELIVING CHILDHOOD.

(Exceptional Memories)

   వెన్నెల్లో హాయ్ ..హాయ్

***

                          

మా  ఊర్లో మా ఇంటి వీధి వసారా నుండి  సింహద్వారం దాటి    లోపలి వసారా

దిగగానే పెద్ద అంగణం .

ఆకాశమే పై కప్పు(Open Yard) .

వేసవిలో  పగటి వేళ  సూర్యుడి తాపానికి బాగా కాలి సాయంత్రం వేళ  సముద్రపు గాలికి చల్లబడిపోయేది .వర్షాకాలం మినహా   రాత్రి వేళ మా  పడకలు ఈ అంగణంలోనే .

పశువులు కాసే కుర్రాడు గోధూళి వేళ వాటిని పొలం నుంచి తోలుకువచ్చి పెరడులో  దాణా పెట్టి రెండు గడ్డి పరకలు    పడవేసిన తర్వాత కుర్రాడిచే అంగణం  శుభ్రం  గా నూతి  నీళ్లతో కడిగించి మా అందరి మంచాలు వేయించేది మా అమ్మ . వెన్నెల  రాత్రుల్లో  మంచం మీద నడుం వాల్చి పైకి చూస్తే ఆకాశం మనోహరంగా కనిపించేది . నక్షత్రాల దుప్పటి పరచుకున్న ఆకాశం .చల్లటి వెన్నెల కురిపిస్తున్న చందమామ . పిండి ఆరబోసినట్లు అంగణం నిండా పరచుకొన్న వెన్నెల .

అసలు అనుభూతి  అప్పుడు మొదలవుతుంది . అంగణం తర్వాత  లోపల వసారా లో బొగ్గుల కుంపటి రాజేసి మమ్మల్ని " రండర్రా ! నాలుగు మెతుకులు తినేసి పడుకుందురు గాని " అని వెన్నెల ఆస్వాదిస్తున్న మమ్మల్ని పిలిచేది . అదే సమయంలో  రేడియోలో విజయవాడ,  విశాఖపట్నం ఆకాశవాణి కేంద్రాల నుండి ఒక అరగంట సేపు చలన చిత్ర పాటలు ప్రసారమయ్యేవి .సినిమా పాటలంటే మా నాన్నకి ఎంతో ఇష్టం .తన స్నేహితులు ఐన ఆరుద్ర మెదలగువారి గీతాలు తన గదిలో చీకటిలో కుర్చీలో  కూర్చొని  వింటూ  ఆ సాహిత్యానికి  ఆలోక్యమైన ఆనందాన్ని అనుభవించేవాడు ."పాటలు  అయిపోయాక  వస్తాను యశోదా ! " అనేవాడు మా అమ్మ ఒకటికి రెండు సార్లు పిలిస్తే .
మా  భోజనం వెన్నెల్లో ఆస్వాదించేవాళ్ళం   .కుంపటి మీద సన్నని సెగలో కాలిన పెనం మీద అప్పుడే రుబ్బి పచ్చిమిర్చి ,అల్లం,జీలకర్ర వేసిన నేతి పెసరట్టు. మల్లెపూల లాంటి అన్నం. నంజుకోవటానికి కొత్త ఆవకాయ .
పెసరట్టుముక్క  అన్నం ముద్దతో కలిపి నోట్లో పెట్టుకుంటే అమృతం. కంచంలో వారగా వేసిన  ఆవకాయ నంజుకొని  తింటే స్వర్గానికి ఓ మెట్టు దిగువ . పెసరట్టు తో అన్నం లాగించిన తర్వాత కొత్త ఆవకాయ  తో ఇంకొక కోర్సు భోజనం . ఆవకాయ అన్నంతో  కాసింత వెన్న  రుచికి పరాకాష్ట . భోజనం ముగింపు దాలి మీద కాచిన పాల తో  తోడు వేసిన అరంగుళం  మందం  మీగడ కట్టిన గడ్డ పెరుగు .
వెన్నెల్లో  ఇలా  భోజనం చేయటం  ఒక  అనిర్వచనీయమైన  అనుభవం  .
మా  ఆనందం  చూసి ఓర్వ లేక  కాబోలు  వెన్నెల కురిపించిన చందమామ  అప్పుడప్పుడు  మబ్బుల మాటున దాక్కొని  దోబూచులాడేవాడు .
జీవితం  కూడా అంతే .
వెన్నక్కి తిరిగి చూసుకుంటే   ఎక్కడ దాక్కుంది ఈ ఆనందం అనిపిస్తుంది ఈనాడు .
పట్నం లో  వెన్నెలే  కనపడటం లేదు . ఆనందం ఎక్కడ వెతుక్కోను .?

********

 తొలకరి తుళ్లింత .

***

                    

మొన్నటి వరకూ ప్రచండ ప్రతాపం చూపించిన భానుడు శాంతిం చాడు . రోళ్ళుబద్దలయ్యే  రోహిణీ  కార్తె ముగిసి మృగశిర  ప్రవేశించగానే ఒక్కసారిగా వాతావరణం చల్లబడి ఆహ్లాదంగా మారి పోయింది .తొలకరి వానలకి పుడమి తల్లి పులకరించించిపోయింది.  గ్రీష్మ తాపానికి వాడి వడలిన చెట్లు పచ్చదనం కప్పుకొంటున్నాయి .

పుష్పించే మొక్కలు నిండా  పుష్పాల తో మెరిసిపోతున్నాయి కొత్త పెళ్లికూతురు అందాలు  సంతరించుకొన్నట్లు  .

నేల తల్లి పచ్చ చీర వంటినిండా కప్పుకొని ముత్తైదువులా  ఉంది . ప్రకృతి  అందాలు విరబోస్తోంది .

వరుణుడు రోజంతా  తిష్ట  వేస్తే మాట పడవలిసి వస్తుందేమో అని ఇంటికి వచ్చిన అతిధి లా మొహమాటపడుతూ అడపా దడపా వచ్చి పలకరిస్తున్నాడు .ఆకాశం  మబ్బుల  శాలువా కప్పుకొని నీల వర్ణాన్ని దాచేసుకుంది .కళ్ళకి  కాటుక    పులుముకున్న  పడచు లా. రైతన్నల గుండెల్లో సముద్రమంత సంతోషం .బీటలు వారి, నెరలు  వేశిన భూమి దాహార్తి తీరి చిత్తడి గా మారిపోయింది .
ఎంత ఆశ్చర్యం  !

ఋతువుల మార్పు ఇంత శోభాయమానం తెస్తుందా అని నేను ఎప్పటికప్పుడు సంభ్రమ ఆశ్చర్యాలకి గురి కావటం తప్పటం లేదు .
బాల్యంలో వర్షాలు మొదలవగానే  సంతోషం తో వీధి  లోకి  పరుగులు తీసి పెద్దలు వారిస్తున్నా  " వానా ..వానా ...చల్లప్పా " అని వర్షం లో తడుస్తూ గంతులేయడం  నాకింకా గుర్తే . మా ఇంటి వీధి వసారా పెంకుల చూరులోంచి వర్షం నీరు ధారగా నేల మీద కాలువ లాగ ప్రవహించేది .అందులో కాగితం పడవలు తయారుచేసి వదిలితే నౌకలు లా  వడిగా  ప్రయాణం చేసి మునిగిపోయేవి .
రోహిణీ కార్తె ముగిసే సమయంలో  నుదిటిమీద చేతులు వేసుకొని  ఆకాశం కేసి చూసేవాడు మా నాన్న . తొలకరి వానల కోసం.  రాత్రి చంద్రుడి చుట్టూ కాంతి వలయం కనపడితే " చంద్రుడు  గుడి  కట్టేడర్రా ! త్వరలోనే  వానలు " అనేవాడు మాతో సంతోషంగా . తొలకరి వానలు కురవగానే  పాలేరుచేత  ఆకుమళ్లు దున్నించి సిద్ధం చేయించేవా డు . విత్తనాలు పోయించడానికి .పదును చూసి విత్తనాలు వేయడం .చిన్నప్పుడు మా చే నాగలి చాళ్ళలో నాలుగు గుప్పెళ్ళు విత్తనాలు వెదచల్లించేవాడు .మా చే చల్లిస్తే పంటలు బాగా పండుతాయని మా  నాన్న  సెంటిమెంట్. ఆ తర్వాత పాలేరు విత్తనాలు జల్లి దుక్కి దున్నేవాడు . ఓ రెండు వారాలకి  విత్తనాలు మొలకలెత్తేవి .అప్పుడు చూడాలి ఆ పచ్చదనం అందాలు .
వర్షా కాలంలో  మధ్యాన్నపు వేళ  ఏ  నవలో ,పుస్తకమో చదువుతూ  వేడి వేడి పకోడీలు , చిట్టి బూరెలు , చల్ల పుణుకులు ఆరగించడం  మరువలేని అనుభూతి..
ఈ కాలం పిల్లలు ఈ మజా ఎరగరు. పిజ్జాలు  ,బర్గర్ల రుచి తప్పించి .
పిల్లలూ ..మీ ఇంట్లో బామ్మ గాని , అమ్మమ్మ గాని ఉంటే ఇవి మరీ మరీ యాగీ చేశి  అడిగి చేయమనండి .
అప్పటివరకూ వాన చినుకుల్లో గంతులేయండి.
మ రే.

************************************

మహాలక్ష్మి ...

               ...the untold story.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                                        

మానవ సంబంధాలు  చాలా విచిత్రంగా ఉంటాయి  అనిపిస్తుంది నాకు  అప్పుడప్పుడు .  ఈ బాంధవ్యాల చుట్టూ జీవితం  నిరంతరం  తిరుగుతూనే  ఉంటుంది.  

కొన్ని బాంధవ్యాలు  దుఃఖం  మిగిలిస్తే  మరికొన్ని అపూర్వమైన ఆనందం  , సంతోషం  , అనురాగం  కలుగచేస్తాయి. ఆప్యాయతో  కూడిన  బాంధవ్యం  అమూల్య మైనది .  

మహాలక్ష్మి తో  నా అనుబంధం అలాంటిదే . 
మా ఇద్దరి అభిరుచులూ ,అభిప్రాయాయాలు , జీవితం పట్ల  దృక్పధం  ఒకేలా  ఉండటంవల్ల మా బంధం  పీటముడి లా పెనవేసుకుంది . 

అబ్బో ! ఈ నాటిదా ఈ బంధం . 

అర శతాబ్దం దాటినా  వాడిపోనిది . 

మంచు కురిసిన వెన్నెల్లో  వికసించిన మల్లెపూవు లా  ఇప్పటికీ  సౌగంధ సౌరభాలు  వెదజల్లుతూనే  ఉంది . 

కాలం గడుస్తున్నకొద్దీ  మరీ మరీ  బలపడి ఉక్కిరి బిక్కిరి  చేసిన మహాలక్ష్మి ఆప్యాయత  నా గుండెల్లో  ఓ  చెరగని  ముద్ర .     

మాహాలక్ష్మిది  చామన ఛాయ. 

మొహాన  ఎన్నడూ చెరగని  చిరునవ్వు . 

ఆకర్షణీయమైన శరీర సౌష్టవం . 

ఇవీ! మహాలక్ష్మి లో  చెప్పదగిన ప్రత్యేకతలు .

అప్పట్లో  నా దగ్గర ' ఫిలిప్స్ మేజర్  ' రేడియో ఒకటి ఉండేది .

నాకు క్రికెట్ అంటే తెగ పిచ్చి . ఇప్పటిలా టీవీ  ప్రసారాలు ఆ రోజుల్లో అందుబాటులో ఉండక  పోవడంతో  మాలాటి క్రికెట్ అభిమానులకు  రేడియో ఒక  సాధనం . 

మాధ్యమం . క్రికెట్ కామెంటరీ వినడానికి . 
 అప్పుడు టెస్ట్ మ్యాచ్ లే తప్ప  వన్డేలు , టీ  ట్వంటీ  లు ఉండేవి కావు . టెస్ట్ మ్యాచ్ కామెంటరీ  ఏ  వేళ
 వస్తున్నా రేడియో లో విడవకుండా వినడం 
నాకు ఉన్న అలవాటు . 

మహాలక్ష్మికి కూడా  క్రికెట్ అంటే అభిమానమే . 

ఒకసారి  కామెంటరీ  వినడంలో నేను  పూర్తిగా  మునిగిపోయాను . 

అలా వింటున్న నేను వెనుకనించి ఎవరో భుజం మీద ప్రేమగా చేయి వేసినట్లు అనిపిస్తే  ఉలిక్కి పడి  వెనక్కి తిరిగాను . 

చూస్తే ! నా వెనక మహాలక్ష్మి . 

అదే చిరునవ్వు . 

ఇప్పటికీ  మహాలక్మి ఎప్పుడు  ఎదురుపడ్డా అదే చిరునవ్వు . 
అదే  విలక్షణ  ముభావం . 

                                    ... 

ఈమధ్యన మహాలక్ష్మికి  అనారోగ్యం అని  తెలిసి  
మనసు చాలా ఆందోళనకు గురి  అయింది . 

వాకబు చేస్తే ఆసుపత్రిలో  ICU  లో
 ఉంచారని తెలిసింది .
మనసు పరిపరి విధాలా పరుగులు తీసింది. 
మహాలక్ష్మి ఆరోగ్యంగా  తిరిగి రావాలని  
వేయి దేవుళ్ళకు  మొక్కుకున్నాను.   

 నా ప్రార్ధన ఫలించిందని తెలిసి  చెప్పలేని 
 సంతోషం వేసింది . 

ఆనంద స్వరూపుడు  శ్రీ రామచంద్రునికి మనుసులో  కృతజ్ఞతలు  తెలుపుతూ  సుందరకాండం లోని 
నాలుగు సర్గలు చదివిన తర్వాత మనసు  
కుదుటపడింది . 

                                            ***

హేవళంబ నామ సంవత్సరం . 
వైశాఖమాసం . 

మొదటి సోమవారం . 
చెన్నై నగరం . 

కపాలేశ్వర సన్నిధి స్ట్రీట్ . 
వినాయకనగర్ కాలనీ .

మైలాపూర్ . 
 శ్రీ కపాలీశ్వర  దేవాలయ ప్రాంగణం . 

మహాలక్ష్మి ఆరోగ్యం మెరుగు పడటంతో  సంతోషం 
పట్టలేక  తన ఇష్ట  దైవమైన  కపాలేశ్వరునికి 
 మొక్కు తీర్చుకుందామని ఆతృతగా  వచ్చిన
 సీతమ్మ  సుడిగాలిలా  ప్రదక్షిణాలు  చేయటం
 మొదలుపెట్టింది .సీతమ్మను చిన్నతనంనుండీ 
 తెలిసిన ఆలయ ప్రధాన పూజారి పలకరించి 
కుశలం అడిగితే  విషయం  చెప్పింది సీతమ్మ .  

  నూట ఎనిమిది సార్లు మనసు నిండా భక్తితో, శ్రద్దగా   స్వామికి  పంచాక్షరీ మంత్రం జపిస్తూ ప్రదక్షణాలు చేసింది . స్వామి , అమ్మవారి దర్శనం తర్వాత   తృప్తిగా  అనిపించింది సీతమ్మకి . 

దూరంగా నిలుచొని  చూస్తున్న మహాలక్ష్మి మోహంలో చిరునవ్వు విరిసింది . 

అదే చిరునవ్వు . 

ఎప్పటికీ చెరగని నవ్వు . 
అదే విలక్షణమైన నవ్వు . 

ఆనందం  నిండిన మనసుతో వచ్చిన సీతమ్మ  మహాలక్ష్మి నుదిటి   మీద  అమ్మవారి   కుంకుమ  ప్రసాదం 
 అద్దింది . 

' హమ్మయ్య' అని ఎదరగా ఉన్న కారెక్కింది  సీతమ్మ.  

' పద ' అంది  డ్రైవెర్ తో . 'రా .. రమ్మని ' మహాలక్ష్మికి   సైగ చేస్తూ . 

సీతమ్మ చర్యకు కారులో ఉన్న  డ్రైవర్ నిర్ఘాంతపోయాడు . 

' అది  మన  కారు  కాదే ! ' అని  అప్పుడు  గావు కేక పెట్టాడు  అప్పటివరకూ చిరునవ్వులు చిందిస్తున్న  సీతమ్మ భర్త  మహాలక్ష్మీ ప్రసాద్ . 

' ఎప్పుడూ ఇంతే ' ఇలాటి రంగు కారే  నువ్వెందుకు కొనాలి . నన్ను  బోల్తా కొట్టించడానికి కాకపొతే ' అంది సీతమ్మ . 

ఆమె మాటకి  అరచేత్తో  నుదురు బాదుకున్నాడు మహాలక్మీ ప్రసాద్ . 

అదే చేత్తో గుండెలు బాదుకున్నాడు .. 

ఆ బాదుడుకు శ్వేతవర్ణం  కమీజు అరుణ వర్ణం గా మారిపోయింది. 

అది చూసిన  సీతమ్మ 'ఇదేమిటీ ! ఎరుపుదనం గుండెలమీద  ' అని కంగారు పడిపోయింది . 

' ఏమీ లేదు . నీ నిర్వాకం . పళ్ళెంలోని కుంకుమ అంతా నుదిటిమీంచి  గుండెలమీద స్థిరపడింది ' అన్నాడు మహాలక్ష్మీ ప్రసాద్ . 

ఆప్యాయంగా  మహాలక్ష్మీ  గుండెలు నిమిరింది

 సీతమ్మ . 

 స్వామివారి ప్రక్కనే ఉండి అంతా  గమనిస్తున్న అమ్మవారి ముఖం అరుణవర్ణం లో ప్రకాశిస్తోంది . 
సదా  హృదయంలో  అమ్మవారిని వసియింప  చేసుకున్న  పరమేశ్వరుడు అమ్మవారి ని  అలవోకగా చూసాడు . 

కర్పూరగౌరం  కరుణావతారం 

సంసారసారం  భుజగేంద్రహారం 

సదా వసంతం హృదయార విందే 

  భవం భవానీ సహితం నమామి . 

ఓం నమః  శివాయ .  

****************************************

పాఠకులను  చివరివరకూ సస్పెన్స్ లో ఉంచేందుకు చేసిన ఒక ప్రయోగం . ఫలితం పాఠకులే  నిర్ణయించాలి . 
చంద్రుడు గారి అబ్బాయి. 
***********************************************************************************

                                               

 

కాలం  మింగేసిన  బాల్యం . 

(06)

RELIVING  CHILDHOOD.

(Exceptional Memories ).

MY FATHER'S SON

******************

When I was in teens, my maternal Uncle Bodapati  Ram , suggested me to read a book titled " My Son's Father " written by Dom Moraes. His Father Frank Moraes ,famous journalist, was the  Editor of many prominent news papers in post Independence era  including Indian Express ,  published those days from Madras ( now Chennai ).

I  was struck with awe at the  title of the book  "My Son's Father " .Autobiography of Dom Moraes .It took sometime for me to understand the Title.I tried hard to get  paperback  edition of the book.I read it in one go.It was  absorbing .I recommend every boy  who passed through  adolescence to read this book.

Title of  my  this story is an inspiration of this book.
I spent my schooling and college days with my maternal grandparents , Bodapati Satyanarayana and Ranganayakamma at Berhampur.Great people.Great Souls.My grandfather, native of Rajahmundry (Rajamahendravaram) migrated to Berhampur as Branch Manager of Andhra Insurance Company in mid thirties of twentieth century.
Berhampur , earlier in Madras Presidency during British Period, had the Madras /Andhra culture prominent in every walk of life.

I was just sixteen and half years when I passed out Intermediate in Science in 1957 with MBIPC Group.We had option those days  to take additional subject as optional along with the main Group .I availed this and read Intermediate with MBIPC (Mathematics, Biology, Physics and Chemistry) as Group subjects ,as this would give  an option either to choose Medical degree course or Engineering degree course at the Graduate level of education.The minimum age for admission to professional Institutions at that time was 17 years.(I think this is so even now) . Ananda Rangan Sundaresan(Andy) was my school and college mate. He joined Engineering college immediately after Intermediate. My ambition was to do Medicine.Being below the qualifying age I could not apply for a seat for admission in any of the Medical Colleges​ in the Country. Having no other option , I joined in the B.Sc degree course in the same college from where I passed out Intermediate on  persuasion by  my Maternal Grandfather.I had no interest in the course except  wait to attain qualifying age to apply for professional courses.On completing First year of  B.Sc Degree I got the Opportunity. Came 1958 academic year. I applied for admission into SCB Medical College, the only Medical College in  Orissa(Odisha)then. I was sure of admission because of my academic merit.It was a shock to me when I was informed that I was denied admission on the ground that I am not domacile resident . Many who were not domacile and not meritorious managed to get admission by giving their residential permanent address of a place/ town in Orissa. Smart enough.

Then I realised my mistake. My Maternal Grandfather who was source of strength to me had  severe paralytic stroke and confined to bed permanently.There was none to guide me . The mistake I did was - I honestly furnished my permanent address of my  Village , Vontimamidi in East Godavari district , Andhra Pradesh.

That was  Catastrophic. My head fell on my chest with disappointment. Seeing my plight my grandfather called me to his bed and said in a feeble voice that nothing is lost and told me to apply for admission to Engineering college.I did it with much reluctance and left to my Village Vontimamidi in Andhra Pradesh. There were tears in my Grandfather eyes when I left.He loved me so much he could not bear see me leave him.

When I reached home there was a surprise. It was Intimation from Andhra Medical College, Visakhapatnam to attend interview for admission. I was delighted.

The Chairman of the Selection Board was one Dr. Govindarajula  Naidu, Vice chancellor of Sri Venkateswara University, Tirupati .

Among other members of the Selection  Board was Colonel Dr.Raju ,Minister in the Union Government.My father knew him .

Col.Raju said , after noting my academic merits, that there would be no problem in selection . My father took me to Visakhapatnam to attend interview. 

During those days apart from  merit  the interview had more edge on selection and obtaining a seat. Caste also played dormant/undercurrent  role in selection of students for admission by the Interviewing Board. I fared in  the interview reasonably well. The reason I mentioned just above prevented me in obtaining the seat.This I came to know later on.
Just then a private  Medical College was started at Kakinada , 35 kilometers away from my Village. The admission was on payment of donation.The college named  Rangaraya Medical college and it's Adminstrative office were located in the Pithapuram Maharaja Orphanage Buildings to start with.

My father deeply desired that one​ of his children should  be a Doctor and serve people in village.He sent me to Kakinada with the donation amount to purchase the medical seat.
One Dr. Subbarayan ( if I remember right) was the Administrator and Principal.
He was a close friend of my maternal grandfather.My Grandfather gave me an introductory letter to be given to him .He saw the letter and asked about my grandfather' health.After these preliminaries he asked me to pay the donation fee in office. I thanked him and went to the office.On the way my consious did not agree to buy education. I returned home and told my father that I will not buy education.He looked at me wondering and handed over  an envelope.I opened it . It contained an admission letter from University College of Engineering (UCE) Burla Hirakud sent to my grandfather address at Berhampur and a letter to me by my grandfather in his own shaking handwriting.He said Engineering too is a good profession  and asked me to join without wasting time. I thought about two days reluctant to go.

The next day I packed my baggage and left home to join in Engineering College.
Andy , my friend, having joined in the same college previous year became my senior.

Andy left the Country in 1975 and permanently settled in USA. He came all the distance from US to see me last  month. In our meeting many of childish pranks, college days, friends memories and those dear ones who left us  crossed our thoughts. Those were wonderful days.

This all happened Sixty years back .But every event is clearly etched in my mind.
My maternal grandfather died while I was in the First year of Engineering. I was present by his bed side   when he breathed his last. I held my tears and bid good bye to him who made me what I am now.
His last moments  still haunt me every day and blur my Vision. 

I salute him.
One last word.
Destiny is not in one's hand.
Someone else decides.

                          Krishnam  Vande  Jagadgurum.

********************************************

                                                                                     My previous posts on this subject have been written in Telugu . Many of my Kith and Kin of the present Generation , as is the case in every family now a days , can not read Telugu. There was horde of complaints from them. Requests followed to pen my memories in English langauage. Even though I am not very fluent in expressing in English  I made this attempt.Please forgive if you find my English narration  is not to your expectations.    

*******************************************

                                                     

స్వామి  ! రా రా !

******

ఉద్యోగం నుంచి  పదవీ   విరమణ   తర్వాత  , అప్పటి వరకూ  ఉరుకూ , పరుగులు   పెట్టిన  జీవితం  ఒక్కసారిగా  స్తంభించినట్లు  అనిపించింది .
నిస్తేజం గా   కాలం గడుపుతున్న  నన్ను చూసి  ' అలా బెల్లం  కొట్టిన రాయి  లా  కూర్చోకపోతే  ఎదో వ్యాపకం  చూసుకో  కూడదూ ! ' అని  శ్రీమతి  సతాయింపు . 
సరే ! అన్చెప్పి  ఆధ్యాత్మిక  చింతన లో పడదామని  శ్రీమద్రామాయణం , భగవద్గీత  గ్రంధాలు  రోజూ ఉదయం   జపాది కార్యక్రమం  తర్వాత  పఠనం  ప్రారింభించాను . దీనితో  ఉదయంపూట  సమయం తెలియకుండానే  గడిచిపోతోంది .  
సాయం సమయం  గడవటం  కష్టంగా  ఉండటంతో  స్కూల్ నుంచి  వచ్చిన మా  కాలనీ  లోని పిల్లలకు  క్రమ శిక్షణ , నైతిక విలువలు ,
పెద్దలపట్ల  గౌరవ భావము  తదితర అంశాలను బోధించడం  మొదలెట్టాను . 
మొదటి రెండు రోజులూ  శ్రద్ధగా  ఆసక్తిగా విన్నారు . ఆ తర్వాత 
'ఈ నీతులు మాకొద్దు  బాబోయ్! ముసలి కంపు కొడుతున్నాయి ' 
అని పుంజాలు తెంపుకు పారిపోయారు. 
ఇక మా ఇంటి వద్ద కనిపిస్తే ఒట్టు 

పెద్దాయనకు బలి అయిపోతాము . క్లాసు  పీకుతాడు అని 

 చాటుగా  వాళ్ళ  ఆట పాటల్లో  మునిగిపోయారు . 

ఈ ప్రయోగం  అట్టర్  ప్లాప్  అయిందని తెలిసి 

ఇంకొక వ్యాపకం  చూసుకొంటే  బావుండును  అనిపించింది .   

అప్పుడు తట్టింది . ఒక ఆలోచన . 
సామాజిక సేవ .
 ముఖ్యంగా   ఆసరా  లేని వృద్దులకు  ఎదో ఒక విధంగా
  సహాయపడదామన్న సదుద్దేశం . 

... 

ఆ క్రమంలో    పంకజమ్మ  పరిచయమైంది . 
పంకజమ్మ  అసలు పేరు పంకజాక్షి . 
వయసు ఎనభై  సంవత్సరాల పైబడి ఉంటుంది . 
భర్త  ఆమె చిన్న వయసులోనే  కాలం చేసాడు . 
ఒక్కడే సంతానం . 
కొడుకు  కృష్ణస్వామి . 
కృష్ణస్వామిని  రెక్కలు ముక్కలు చేసుకొని ఉన్నత చదువులు చదివించింది పంకజాక్షి . 

... 

ఒక ఆదివారం  పంకజమ్మను  చూడటానికి  వెళ్ళాను . 

అప్పుడు నే చూసిన దృశ్యం  ఆశ్చర్యానికి  గురిచేసింది . 

పంకజమ్మ  గదిలో  ఖాళీగా ఉన్న ఫ్యాన్  హుక్  కి  చీరతో ఉయ్యాల  వేసి  ఊపుతోంది .

 ఆమె  గొంతు నుంచి  అన్నమాచార్యులవారి  లాలి  సంకీర్తన  శ్రావ్యంగా వినిపిస్తోంది . 

లాలనుచు  నూచేరు  లలనలిరుగడల

బాలగండ వీర బాలగోపాల 

ఉదుట  గుబ్బల సరసము లయ్యాల  లూగ 

పదిరి  కంకణరవము బహుగతుల మ్రోగ 

 ........ ....... ...... .....   

 తలపు లోపల మెలగు తత్వప్రదీప 

భళిర గండపరేశ  పరమాత్మరూప . 

కృష్ణయ్యను  లాలి  పాడుతున్న  గోపికల ను వర్ణిస్తున్న అన్నమయ్య చక్కని కీర్తన .

పంకజమ్మ లాలి పాటకు  ముగ్ధుడనైన నేను  ఆమెను అభినందించి  ఉయ్యాలలోకి  తొంగి  చూశాను .  

ఉయ్యాలలో  కాలి  వేలు నోటిలో పెట్టుకొని   పవళించిన  

బాల కృష్ణుడి బొమ్మ .

  చిలిపిగా నవ్వుతూ  మనోహరంగా ఉన్నాడు బాలగోపాలుడు . 

' అద్భుతం గా ఉందమ్మా ! మీ గాత్రం ' అని ప్రశంసలు తెలిపాను . 

' మా వాడు బాబూ ! 

 కృష్ణస్వామి .  

వాడిని చిన్నతనంలో  ఇలాగే ఉయ్యాల ఊపి  నిద్రపుచ్చేదాన్ని .

  పిచ్చి కన్న . లాలి పాట  ముగియకుండానే నిద్ర లో జారుకొనేవాడు .' అంది పంకజమ్మ . 

పంకజమ్మ  ప్రవర్తన  కాస్త వింతగా  తోచింది . 

ఆమెను గురించి మరికొంత  తెలుసుకోవడానికి  ' మీరు సంగీతం  నేర్చుకున్నారా  అమ్మా !  ' అని అడిగా . 

' అవును బాబూ ! మా వారికి  సంగీతం అంటే  ప్రాణం . 

నీ గొంతు బావుంటుంది. గాత్రం నేర్చుకో ! అని ప్రోత్సహించారు మా వారు . 

 వారి పట్టుదల వల్లే  గాత్ర సంగీతం నేర్చు కున్నాను .   

అడపా  దడపా  మా ఊరిలో  జరిగే  పండగ ఉత్సవాల్లో  కచేరీ చేశే దాన్ని. 

మహానుభావుడు .

 నా సంగీతం పూర్తిగా ఆస్వాదించకుండానే  కాలం చేశారు.  

ఆయన కాలం చేశాక  కృష్ణస్వామే  నా పంచ ప్రాణాలు . '  

అంది పంకజమ్మ . 

అలా అంటున్నప్పుడు ఆమె కళ్ళలో   కన్నీటి  తెర  స్పష్టంగా కనిపించింది . 

' వస్తానమ్మా !  మళ్ళీ ఆదివారం కలుస్తాను .' అని సెలవు తీసుకున్నాను . తెచ్చిన  దానిమ్మ పండ్లు ఆమె చేతిలో పెడుతూ . 

' ఏమీ అనుకోను అంటే నాదో  చిన్న కోరిక బాబూ ' అంది  పంకజమ్మ పండ్లు స్వీకరిస్తూ . '

' ఏమిటి తల్లీ ! అది ' అని అడిగా . 

' వయసు మీద పడినా  నోటి చాపల్యం పోలేదు . ఈ సారి వచ్చినపుడు  గొట్టం  కాజాలు తెచ్చి పెడతావా బాబూ ! అని  రొఖ్హం  ఇవ్వబోయింది . 

' తప్పకుండా . ఆ మాత్రం దానికి   సొమ్ము యివ్వాలా !  'అని సున్నితంగా  తిరస్కరించాను.  
' వస్తానమ్మా !  మళ్ళీ  ఆదివారం కలుస్తాను'  అని చెప్పి పంకజమ్మ  నుండి  శలవు తీసుకున్నాను . 

... 

మరుచటి  ఆదివారం. 

పెద్ద బజారులోని  మధురం  స్వీట్  షాపులో  గొట్టం కాజాలు  ప్యాక్  చేయించుకొని  పంకజమ్మ  వద్దకు వెళ్లాను . 

నే వెళ్లేసరికి పంకజమ్మ మంచం  మీద కూర్చొని  చేతిలో ఉన్న  చిన్ని కృష్ణుని  బొమ్మతో ఏవో కబుర్లు చెబుతోంది . 

నా రాక గమనించి  ' రా బాబూ  ! ' అని పలకరించింది . 

ప్యాక్ చేయించిన గొట్టం కాజాలు ఆమె చేతికి అందించి  'ఎలా ఉన్నారు ! అని పలకరించాను . '

' నా ఆరోగ్యానికేమి బాబూ ! ఇనుప ముక్కలా ఉన్నాను .' అంది పంకజమ్మ గొట్టం కాజాలు అందుకొంటూ . 

పంకజమ్మతో ఈ మధ్యన   పరిచయం  పెరగడంతో ఆమె  గురించి మరింత తెలుసుకోవాలన్న కుతూహలం పెరిగింది . 

' కృష్ణస్వామి  ఎక్కడ ఉన్నాడమ్మా ! ' అని అడిగా . 

' విదేశం లో  ' అని జవాబిచ్చింది పంకజమ్మ . 

అలా అని కృష్ణస్వామిని గురించి చెప్పడం మొదలు పెట్టింది . 

' మొదట్లో  స్వామి ఇక్కడే ఉండేవాడు . సాఫ్ట్ వేర్  కంపెనీలో  ఉద్యోగం .  అదే కంపెనీ  లో  సహఉద్యోగిని  అరుణను  ప్రేమించి  పెళ్లిచేసుకున్నాడు .

 పని ఒత్తిడి . ఇద్దరూ ఉదయమే ఆఫీస్ కి  పోయి రాత్రి  ఎప్పటికో  అలిసి పోయి  నీరసంగా వచ్చేవారు .  నాకు ఒక్కర్తీ కి పొద్దు పోయేది కాదు. ఇద్దరూ ఉద్యోగానికి వెళ్లిపోవడంతో.  '  

దగ్గు తెర రావటంతో పంకజమ్మ చెప్పటం ఆపింది  .  కాసిన్ని  మంచి నీళ్లు త్రాగి మళ్ళీ చెప్పటం కొనసాగించింది . 

' కొన్నాళ్ళకి  స్వామికి  బిడ్డలు కలిగారు .  మనవలతో ఇక నాకు తీరుబడి ఉండేది కాదు  పొద్దల్లా .  మనవల ఆలనా పాలనతో  ఆనందం  గా  సాగి పోతోంది .

 మనవలు పెద్దవాళ్లవుతున్నారు . 

 వారి కాలక్షేపం వారికి దొరికింది . 

 నా ఆనందం మాయమైంది . 

 నాకు ప్రత్యేకంగా  కేటాయించిన  గదిలోనే  నా కాలక్షేపం .

 ఒంటరిగా . 

ప్రతి దినం ఒక్కసారి  ....

 ఒక్కసారి  స్వామి వచ్చి  ' ఆరోగ్యం ఎలా ఉందమ్మా ! మందులు సరిగా వేసుకుంటున్నావా ' అని  పలకరిస్తాడని  ఎదురుచూసేదాన్ని . 

ఆ అనుభవం కోసం మనసు పరితపించి పోయేది . 

ఏ అపరాత్రో అలసిపోయి  ఇంటికి వచ్చిన స్వామి కి  ' ఎలా ఉన్నావమ్మా ' అని పలకరించటానికి కూడా తీరుబడి ఉండటం లేదు . 

చాలా సార్లు మధన పడ్డాను . 

వృద్దాప్యం  శాపమా అనిపించేది .  అప్పుడప్పుడు . 

ఏ వారానికో ఒకసారి  స్వామి నా గదిలోకి వచ్చి నా భుజం మీద చేయి వేసి యోగ క్షేమం అడిగినప్పుడు  మనసు పరవశించిపోయేది . 

గుండెల్లో దాచుకొన్న దుఃఖం  పిల్ల తెమ్మరలకి దూది పింజెల్లా ఎగిరిపోయేది . 

ఒకరోజు  స్వామి   నా తో  తనకి  అరుణకు విదేశంలో పెద్ద జీతంతో  ఉద్యోగాలు వచ్చాయని , పిల్లల తో కలిసి అతి త్వరలో  విదేశం వెళ్ళబోతున్నామని చెప్పిన వార్త  శరఘాతంలా  అనిపించింది .  

ఆనందించాలో  లేక వీళ్లంతా దూరమవుతున్నారన్న  దానికి ఆవేదన చెందాలో  అర్థం  కాలేదు . 

ముగిసి పోయే జీవితం నాది . 

వాళ్ళ అభివృద్ధికి  నేను ఆటంకం కాకూడదు . 

ముందున్న జీవితం వాళ్ళది . 

ఆశీర్వదించి నా పంచప్రాణాలు అని భావించిన   స్వామి ని విదేశం పంపించాను బాబూ ' 

అని క్లుప్తంగా ముగించింది పంకజమ్మ . 

 అది విన్న నాకు కొంత బాధ కలిగిన మాట నిజమే . 

అప్పుడో మాట అడిగాను పంకజమ్మని . 

' స్వామి  మళ్ళీ మిమ్మల్ని కలవలేదా ! '

' ఒకటి రెండు సార్లు వచ్చి వెళ్ళాడు బాబూ !  కిందటిసారి వచ్చినప్పుడు యిది ఇచ్చి వెళ్ళాడు . ' అని ఒక వస్తువు  చూపించింది పంకజమ్మ . 

' యిది  నీ దగ్గర  ఉంటే  మేమంతా నీ వద్ద ఉన్నట్లే నమ్మా . మాతో  మమ్మల్ని చూస్తూ మాట్లాడ వచ్చు . రోజూ  సందేశాలు  పంపుకోవచ్చు. '  అంటూ  చెప్పి   వెళ్ళాడు బాబూ అంది . ' 

అది  ఐ ఫోను . 

స్పర్శ  లేని మానవ సంబంధాలకు ఉపకరించే  పరికరం  . 

 ' వస్తాను  తల్లీ ! అని  లేచాను . 

' మళ్ళీ ఎప్పుడు  రాక ? ' అడిగింది  పంకజమ్మ . 

' వచ్చే ఆదివారం '. అని  శలవు  తీసుకొని బయలు దేరాను . 

... 

ఆదివారానికి  యింకా  రెండు రోజులుంది . 

ఇంతలో కబురు . 

పంకజమ్మని  చూడటానికి  వెంటనే రమ్మని . 

వెళ్లాను . 

వృద్దుల  ఆశ్రయం అధికారి , నా మిత్రుడు , సాంబశివరావు  ఆతృతగా వచ్చాడు  నాదగ్గరకు . ' పంకజమ్మ ఆరోగ్యం బాలేదంటూ '. 

గదిలో పంకజమ్మ .

పంకజమ్మ చేతిలో  చిన్నికృష్ణుడు . బొమ్మ . 

చిన్ని కృష్ణుడితో  ఏదేదో మాట్లాడుతోంది పంకజమ్మ .  

నన్ను చూశి  ' రా బాబూ !  నా స్వామి  వచ్చేసాడు . ఇదిగో ' 

అంటూ కృష్ణుడి  బొమ్మ చూపించింది . 

' నే మన్ను తిన లేదమ్మా ' ఇదిగో చూడు  ' అంటూ నోరు తెరిచి  యశోదమ్మకు  చూపిస్తున్న ఫోటో  అది . 

ఆ తెరిచిన నోటిలో  పదునాలుగు భువనాలు  చూసి విస్మయం  చెందిన  యశోదమ్మ. 

' సమయం సమీపిస్తోంది . మా ఆశ్రమం  ఒక విశిష్టమైన వ్యక్తిని  కోల్పోబోతోంది  .  'అన్నాడు మిత్రుడు సాంబశివరావు  బాధగా . 

' అవును ' అన్నా నేను దుఃఖం  ముంచేస్తూ ఉండగా . 

... 

వృద్దుల ఆశ్రమం  నుండిఇంటికి తిరిగి వస్తూ ఉండగా  కళాభారతి  కళా వేదిక  నుండి 

  స్వామి రారా !  యదువంశ  సుదాంబుధి చంద్ర  ! 

స్వామి రారా ! 

 అని  కూచిపూడి నృత్య గానం  మంద్రంగా వినిపించింది . 

అప్పుడు అనిపించింది . 

కృష్ణస్వామి వస్తాడు  తప్పక వస్తాడు . 

పంకజమ్మను చూస్తాడు . 

***

ఇల్లు  చేరాక చూస్తే మా ఇంటి  నిండా కోలాహలం . 

అప్పటివరకూ నన్ను తప్పించుకొని  తిరుగుతున్న

 మా కాలనీ లోని  పిల్లలు  నా కోసం  ఆత్రంగా ఎదురు చూస్తున్నారు . 

నన్ను చూడగానే ' అదిగో ! తాతగారు వచ్చేసారు ' అంటూ గంతులు . 

' ఏమర్రా ! ఏమిటీ  విశేషం  ? ' అని అడిగా . 

' ఇదిగో ఈ  సీతి  గాడి  పుట్టిన రోజు  ఇవ్వాళ . మీరు  వచ్చి  ఆశీర్వదించాలి 

మీ  కోసమే  వైటింగ్ .'  అన్నారు గోల చేస్తూ . 

' ఆరి భడవళ్ళారా ! ' అంటూ చిన్నారుల అడుగులతో  అడుగులేస్తూ వారి వెంట వెళ్లాను .

 ఆనందంగా. 
నా ఆనందం  తిరిగి నా వద్దకు  వచ్చేసింది  

***

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ఈ రచనకి ప్రేరణ నేను  కలిసినప్పుడల్లా  

" జగత్పతీ ! వృద్హాప్యం  శాపం బాబూ !  "

అని చెప్పిన  ఒక ఆత్మీయురాలి  ఆవేదన . 

చంద్రుడు గారి అబ్బాయి . 

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&