శచీదేవి ... ఓ జ్ఞాపకం . 

రెండు నెలల క్రితం ఓ సాయంత్రం కార్తి ఫోను  చేసింది . "ఏంటమ్మా ! ఫోను చేసావు " అని అడిగితే ఒక నిమిషం తర్వాత దుఖం తో పూడుకుపోయిన గొంతుతో "ఏం  లేదు మావయ్యగారూ ! మీతో మాట్లాడాలనిపించి ఫోను చేశా  " అంది కార్తి . జన్మ నిచ్చిన అమ్మని  కోల్పోయిన బాధ ,దుఖం నుంచి ఇంకా తేరుకోలేదు అన్నవాస్తవం స్పష్టంగా అర్థమయింది నాకు కార్తి మాటలలో . ఓ నాలుగు సాంత్వనం కలిగించే మాటలు చెప్పాను . "అలాగే మావయ్యగారూ !ఈ శరాఘాతం నుండి బయట పడటానికి ధైర్యం తెచ్చుకుంటాను "అంది కార్తి . జీవితంలో అమ్మ ఇక కనపడదు అన్న అనుభవం చాలా కాలం వరకూ 

చెదలా మనస్సుని తినేస్తూనే ఉంటుంది. ఇది నేను కూడా అనుభవించాను . అయితే అప్పుడు నాది పరిపక్వత చెందిన వయసు . కార్తి లా చిన్న వయసు కాదు . 

                                                                          ... 

1965 వ సంవత్సరం . ఫిబ్రవరి నెల. రాజమండ్రి నాళం భీమరాజు వీధిలో సత్యవోలు వారి ఇంట్లో పెళ్లి సందడి . వధువు . సత్యవోలు లింగమూర్తి ,సత్యవతి గార్ల కుమార్తె సీతాదేవి . మెళ్ళో గొలుసు లోని లాకెట్ పిప్పరమెంటు బిళ్ళలా చప్పరించే టీన్ ఏజ్ దాటని వయసు . వరుడు . ఇంకెవరు ? నేనే . 

ఆ వివాహం సందడిలో నుదుట అర్థ రూపాయి కాసంత బొట్టుతో మహలక్ష్మిలా కళ కళలాడుతూ ,స్పురద్రూపి అయిన నవ వధువు అంతా తానై చలాకీగా  తిరుగుతూ అందరి దృష్టినీ ఆకర్షించింది . చూడ్డానికి ఎత్తరి అయినా ఆమె వయసు   పదహారు సంవత్సరాలే అన్న విషయం ఆ తర్వాత తెలిసింది . ఆమె వెంట పెళ్లి పనులు పర్య వేక్షిస్తూ  ఓ అందమైన సీతారాముడు . 

వివాహం  అయిన తర్వాత "వీరు ఎవరు? "అని సీతని వాకబు చేస్తే "శచి . మా సీతాపతి భార్య . మా వర్ధనం దొడ్డమ్మ కోడలు . ఆరు నెలలు అయ్యింది . వాళ్ళ పెళ్లి అయ్యి " అని నా సందేహం నివృత్తి చేసింది . 

సీతాపతి రావు ,శచీదేవి  కుటుంబంతో మా అనుబంధం అప్పటినుంచీ  బలపడి విడదీయలేని బ్రహ్మ ముడిలా మా జీవితాలలో ఏర్పడిపోయింది . దీనికి ఓ బలమైన కారణం సీతపతిరావు గారికి సీత మీద ఉన్న ప్రేమా ,అభిమానమూ . ఆయనకు   తన స్వంత అప్ప చెల్లెళ్ళ కన్నా అప్పుడూ ఇప్పుడూ సీత అంటే రవ్వంత ఎక్కువ అభిమానమే . అదే నా పట్ల కూడా ఆ దంపతులు  ఇద్దరికీ . మేము ఢిల్లీ నుండి శాశ్వితముగా  రాజమండ్రి వచ్చిన  తరువాత వారు మేము రాజమండ్రి   లో స్థిరపడటానికి చేసిన సహాయ సహకారాలు ఎన్నో . ఒకసారి మేము కొన్ని ఇబ్బందులలో ఉంటే   సీతాపతిరావు గారు, శచీదేవి  ఫోను చేశి "జగత్పతి గారూ ! మన బంధుత్వం ప్రక్కన పెట్టండి. దానికన్నా మనం మంచి స్నేహితులం అన్న మాట  మరచిపోవద్దు . మీకు ఏ అవసరమైనా మేము ఉన్నాం " అంటే చలించి పోయాను .ఈ అభయం చాలదూ ?ఈ జీవిత కాలానికి .  అదీ వారి అభిమానం మా పట్ల . ఇలా చెప్పుకుంటూ పొతే ఎన్నో ... ఎన్నెన్నోఅంతులేని  ఆప్యాయమైన అనుభవాలు . 

                                                                                 ... 

ముంబై .1989.  సీత  కాన్సర్ వ్యాధి బారిన పడితే శ్రీ రమణమూర్తి ,సుభద్ర గారి సహాయ సహకారంతో మహమ్మారి కాన్సర్ తో  పోరాటం చేస్తున్న రోజులు . ఎలా తెలిసిందో గాని ఒక రోజు ప్రొద్దున్నే శచీదేవి ప్రత్యక్షం సీతాపతిరావు గారి తో సహా ముంబైలో . దిగులుతో యాంత్రికంగా హాస్పిటల్ చుట్టూ తిరుగుతున్న మాకు శచీదేవి రాక  ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించినా కొండంత ధైర్యం కలిగించింది . శచీదేవి ఆ నాలుగు రోజులూ మాలో మనో ధైర్యం నింపింది  . ఇంత కన్నా ఏమి కావాలి? ఆత్మీయుల నుండి .

                                                         .... 

2002 వ సంవత్సరం . శచీదేవి, సీతాపతిరావు ల కుమారుడు గుణి పెళ్లి తణుకులో . ఆ పెళ్ళికి రాజమండ్రీ  నుండి వెళ్ళాం మేము . అప్పటికే సీత కి బ్రెయిన్ ట్యూమర్ అని డాక్టర్లు నిర్ధారణ చేశాక ముంబై హిందుజా హాస్పిటల్ లో ఆపరేషన్ కొరకు అన్ని ఏర్పాట్లూ చేసుకున్నాం . మరో రెండు రోజుల్లో ప్రయాణం . గుణి వివాహ వేడుక పూర్తీ అయి విందు మొదలు అయింది . యాంత్రికంగా వేడుకలలో పాల్గొన్నానే  గాని మనసు నిండా దిగులు . చుట్టూ సంతోషం కాని నాలో దిగులు . నా స్థితి ఎవ్వరికి అయనా తెలుస్తుందేమోనని పరిసరాలకి దూరంగా నిలుచున్నా.  ట్యూమర్ ట్రీట్మెంట్ ఎలా  ఉంటుందో అంతకు ముందు అనుభవించాము కనుక అది తలచుకుంటే కన్నీరు ఆగటం లెదు. మొహానికి రుమాలు అడ్డంగా పెట్టుకొన్నా . డైనింగ్ హాల్ కి దూరం గ ఉన్న నన్ను పిలవటానికి వచ్చిన కార్తి నిర్ఘాంత పోయింది నన్ను చూసి . విషయం ఏమిటో తెలియక . అసింటా అతిధితులకు  మర్యాదలు చేస్తున్న శచీదేవి ఇది గమనించి ఉరుకున వచ్చి "చ . ఎందుకూ !కంట నీరు . సీత అనారోగ్యం గురించా ! "అని అడిగింది. ఈ లోపున  సీతాపతిరావు గారు  వచ్చి చేరేరు . "సీతకి వచ్చిన  వ్యాధి కన్నా ట్రీట్మెంట్ భరించడం  కష్టం అమ్మా !క్రితం సారి అనుభవించాను మానసిక వేదన ఒక్కడినీ ! ఈ సారి నా వల్ల  కాదమ్మా ! తట్టుకోలేను"అన్నా.  "దిగులు పడకండి . ఏమి కాదు . సంతోషంగా తిరిగి వస్తారు "అంది ఆప్యాయంగా శచీదేవి అభయ మహలక్ష్మిలా . మరునాడు సీతాపతిరావుగారు  వచ్చి ఇంకాస్త ధైర్యం నూరి పోశారు . వారు ఇద్దరూ ఇచ్చిన కౌన్సిలింగ్ వల్ల వొడ్డున పడ్డాం .
                                                                           ....
మొన్న ఫిబ్రవరి నెలలో ముంబై  చెక్అప్ కి వెడుతూ శచీదేవి తీవ్ర అనారోగ్యంతో ఐ .  సి . యు లో ఉన్న విషయం  తెలిసి దారిలో హైదరాబాద్ లో దిగి అపోలో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళాము .  అంతకు ముందు ఓ నెల క్రితం సీత ఒక్కర్తీ చూసి వచ్చింది . ఏభయి ఏళ్ల  వాళ్ళ  ఇద్దరి అనుబంధం   అలా  మత్తుగా మంచం మీద శరీరం నిండా గొట్టాలతో ,సూదులతొ ఉండటం  చూసి చలించి పోయింది . మేము ఐ .   సి . యు  చేరేసరికి సితాపతిరావుగారు ,బెచ్చూ,కార్తి  అక్కడ ఉన్నారు . డాక్టర్ల రౌండ్ ఐయిన తర్వాత సీత వెళ్లి చూసి వచ్చింది . ఆమె తర్వాత నన్ను  తీసుకొని వెళ్లి ఐ . సి . యు ప్రవేశ ద్వారం వద్ద విడిచి వెళ్ళింది కార్తి.  వాళ్ళ అమ్మ బెడ్ చూపించి . బెడ్ మీద నుదిటి మీద పెద్ద బొట్టుతో శచీదేవి అచేతనంగా.....  . స్పృహలో లేదు . ఆమెని చూస్తూ తల మీద అభిమానంగా నిమిరాను . త్వరగా కోలుకొని ఇంటికి వచ్చేయాలని కోరుకుంటూ . ఆ స్పర్సకి ఒక లిప్తపాటు కళ్ళు తెరిచింది శచీదేవి . గుర్తించినట్లుగా సన్నగా బలహీనంగా నవ్వి మగత లోకి జారి పోయింది . బయటకి వచ్చి  సీతాపతిరావు,బెచ్చూ కార్తిలతో కాస్సేపు మాట్లాడి వచ్చేసాము .అలా నలభై రోజులు ఐ . సి . యు లో వున్న తర్వాత ఆరోగ్యం కాస్త మెరుగు పడడంతో డాక్టర్లు "ఏం పర్వాలేదు . ఇంటికి వెళ్ళ వచ్చు " అనడంతో ఇంటికి వచ్చేసింది శచీదేవి . 
గండం గడిచి శచీదేవి  ఇంటికి వచ్చేసిందన్న సంతోషం ఎక్కువ కాలం నిలబడలేదు .
ఒక రోజు రాత్రి నిద్రలోనే వెళిపోయింది దేవుని దగ్గరకు.  ఏమాత్రం సూచనలు ఇవ్వకుండా . ఈ వార్త మనసుని కలచివేసింది . కార్తిని ఓదార్చటం  నా తరం కాలేదు.
                                                      ....
ఈ నెల హైదరాబాదు వెళ్ళినపుడు సీతాపతిరావు గారిని చూడటానికి వాళ్ళింటికి వెళ్ళాం . కార్తి అక్కడే వుంది ఆరోజున . కోడలు లలిత ,గుణి కూడా ఇంట్లోనే ఉన్నారు సెలవు మూలాన . పూర్వం లాగ సరదాగా కబుర్లు చెప్పుకున్నాం అందరమూ . మా కబుర్ల కేంద్ర బిందువు శచీదేవి . ఆమె రచనా  ప్రావీణ్యం ,బాల హనుమాన్ మీద ఆవిడ వ్రాసిన చెమక్కులు , బంధు ప్రేమ, గాంభీర్యం,కోమల హృదయం ,చమత్కారం గురించి చాలా సేపు చెప్పుకున్నాం . పైకి వ్యక్తం చేయక పోయినా శచీదేవి లేని లోటు  కుటుంబ సభ్యులలో తెలుస్తూనే ఉంది .
కాలం గాయాన్ని మానుస్తుంది అని అంటారు . గాయం ఇంకా పచ్చి గానే ఉంది .
శచీదేవి .......

తన కుటుంబానికి ఒక కల్ప వృక్షం .
స్నేహితులకు ఆత్మీయురాలు .
బంధువులకు ఆప్తురాలు .
సమాజానికి హితురాలు ,సన్నిహితురాలూ .
అందరికీ పెద్ద బొట్టు ఆవిడ .
పెద్దబొట్టు  ఆవిడ పెద్ద బొట్టుతోనే వెళిపోయింది . సన్నిహితులందరినీ  అనాధలు చేశి .
కొండంత జ్ఞాపకాలు దొంతరగా మిగిల్చి . ఆ ఆత్మీయ జ్ఞాపకాలు ప్రతి క్షణం వెంటాడుతూ ఉన్నాయి .
శచీదేవి  ఓ జ్ఞాపకం గా మిగిలి పోతుందని నేను కలలో కూడా ఊహించ లేదు .

***********************************************************