కాలం మింగేసిన బాల్యం . 

(08)

  RELIVING CHILDHOOD

(Exceptional Memories)

అమావాశ్య  వెన్నెల. 

******************

                                                                                 
మొన్నా ఆ మధ్యన ఓ మిత్రుడు "వృధ్ధాప్యానికి ఆహ్వానం " అన్న పోస్ట్  షేర్  చేశారు. ఆద్యంతం చదివిన తర్వాత ఆశ్చర్యపోయాను.వృద్ధాప్యం  ఒక వరం అని తెలుసుకొని. వ్యాసం వ్రాశిన మహానుభావులు ముందుగా ఎవరో తెలియలేదు గానీ ఆ తర్వాత తెలిసింది. ప్రముఖ రచయిత శ్రీ గొల్లపూడి మారుతీరావు గారని.

    యజుర్వేదంలోని శ్రీరుద్రంలో ఒక భాగం   *''వృద్ధం చమే, వృద్ధిశ్చమే'*' అన్న   కోరికను విశ్లేషిస్తూ   వృద్ధాప్యం ఒక అవకాశం. వెనక్కి తిరిగి చూసుకుని చేసిన తప్పిదాలకు నవ్వుకుని, దాటిన అడ్డంకులను పరామర్శించి, ఇక దాటనక్కరలేని స్థితికి వచ్చినందుకు ప్రశాంతంగా నిట్టూర్చే ఆటవిడుపు అంటారు   రచయిత .ఇదే వ్యాసంలో మరోచోట.......నిన్నటి జ్ఞాపకాలని  నెమరు వేసుకోవడం -వృద్ధాప్యం వ్యసనం....
వెళ్లిపోయిన హితులూ, సన్నిహితులూ దిగులుగా జ్ఞాపకం వస్తారు . వృద్ధాప్యం ఒక వరమని,  ఈ దేశపు వేద సంపద, సాంస్కృతిక వైభవం, జాతి దర్శనం, అపూర్వం, అనన్యసామాన్యం  అని
ఆవిష్కరిస్తారు  రచయిత.
చివరలో.....
చమకంలో 'వృద్ధం చమే' అనే ఒక్క కోరికా ఈ జాతినీ, మతాన్నీ, ఆలోచనా స్రోతస్సునీ అత్యద్భుతంగా ఆవిష్కరించే అభిజ్ఞ. వరం. భగవంతుడిని కోరడంలోనే భగవంతుడు ప్రసాదించిన తన ఆలోచనా పరిణితిని అలంకరించే భగవద్దత్తమైన ఆశీర్వాదం. అదీ వృద్ధాప్యం అంటారు రచయిత.
ఇదీ వృధ్ధాప్యానికి రచయిత పలికిన ముగింపు.
ఎంత చక్కటి ఆలోచన అనిపించింది చదవటం పూర్తి కాగానే.
                           ***

వయస్సు మీద పడిన నాకు ఈ వ్యాసం చదవిన తర్వాత నా స్థితి రచయిత చెప్పిన దానికి  భిన్నంగా లేదని అర్థం అయింది.
ఎందుకూ అంటే ..... భగవంతుడు ప్రాసాదించిన   సుధీర్ఘ  జీవితంలో  నే కోల్పోయిన  హితులూ,  సన్నిహితులూ , బంధువులు  పగలూ,  రాత్రి అదే పనిగా ఈ మధ్య తరచూ గురుకొస్తున్నారు  . వ్యాసంలో రచయిత  ప్రస్తావించినట్లుగా.

హఠాత్తుగా మా వంటిమామిడి అగ్రహారం జ్ఞాపకం వచ్చింది. అక్కడ నే గడిపిన బాల్యం, బ్రాహ్మణ్యం గుర్తుకు వచ్చాయి. పెద్దలు మనసులో మెదిలారు. వారు అచరించిన  సనాతన  థర్మ జీవితం కళ్ళ ముందు కదిలింది. ఆ క్రమం లో సుబ్బారాయుడు తాతగారు గుర్తుకువచ్ఛారు. వారి గురించి  కాస్త వివరం తెలుసుకుందామని మా తరం లోని అగ్రజుడు  జెన్సీ కి పోన్ చేస్తే సోదరి మహాలక్ష్మి రిసీవ్ చేసుకుంది. కుశలం  మాట్లాడిన  తర్వాత  నా అనుభవం చెబితే  నవ్వింది.
సుబ్బారాయుడు .
ఈ పేరు సర్వసాధారణం మా కుటుంబాలలో. కాని  మా సుబ్బారాయుడు తాతగారు  అసాధారణమైన  వ్యక్తి. నిరాడంబరులు.
వేదశాస్త్రాలలో  చెప్పిన విధంగా సనాతన ధర్మాన్ని తూచా పాటించి జీవితం సఫలం చేశుకున్న మహనీయులు. సుబ్బారాయుడు గారు సిరి సంపదల మీద ఏనాడూ ఆశక్తి  చూపలేదు.ఆయన సిరి వేదం.సంపద కుటుంబం.
చిన్న తనంలొనే సంస్కృతం  అభ్యసించి పలు  గ్రంథాలు ఔపోసన  పట్టిన ఆయన, కుటుంబపెద్దల నుండి  వేదశాస్తాలు నేర్చుకొని  వేదం పరబ్రహ్మము అని గ్రహించి  వేదశాస్త్ర  నిష్ణాతులుగా పేరు గడించారు. నిత్యం  త్రికాల  సంధ్యావందనం క్రమం తప్పనిసరి విధి. కుటుంబ దైవమైన శ్రీ విశ్వేశ్వరస్వామివారి ఎడల అచంచలమైన భక్తి. ఆరాధన. మా ఊరి శివాలయంలోని ఆలయ మంటపం సుబ్బారాయుడు గారి కాలం లో ఆయన చే నిర్మాణం కావించబడింది.  సరైన రహదారులు, రవాణా సౌకర్యం లేని ఆ కాలం లో  పెద్ద ఎత్తున ఇసకదిబ్బలు మేటలు వేశిన సముద్ర తీర ప్రాంతంలో మంటప నిర్శాణానికి  కావలసిన  రాతి శిలలు .ఏటి ఇసక , కంకర, గానుగ సున్నం , ఇనుము,ఇతర సామగ్రి చేరవేశిన విధానం ఈ తరం ఇంజనీర్ల కి కూడా ఊహకి అందనిది. అసాధ్యాన్ని  సాధ్యం చేశిన మేధావి సుబ్బారాయుడు గారు. ప్రతిదినం స్నానం ఆచరించి మృత్తిక  (పుట్టమట్టి) లింగం తయారు చేసి కొని శివా‍ర్చన చేశేవారు. భగవతార్చన ఆయన  దైనందిన జీవితంలో   సింహభాగం.
సుబ్బారాయుడు గారి ఇల్లు మా ఊరి మొగలో ఉన్న  బాట నుండి శివాలయం వెళ్ళే దారిలో నేను  అ .. ఆ  ..ఇ ..ఈ...నేర్చుకున్న మా బడి దాటాక . మా బడికి ఆనుకుని  రావి చెట్టు ఉండేది. రావి చెట్టు మీద ఎన్నో రామచిలకలు. ఉషోదయం , సాయంత్రం వేళల్లో రామచిలకల  కిలకిలారావాలు ఇప్పటికీ మరవలేని మధుర  జ్ఞాపకం.
సుబ్బారాయుడు గారి ఇల్లు  ఓ పర్ణశాల. మట్టి గోడలు, మట్టి నేల , పైన తాటాకు  కప్పిన  పర్యావరణ హితముగా ని‍‍ర్మించుకున్న  గృహము.ఇంటి ముందు ప్రతి దినం ఉదయం సాయింత్రం  కళ్ళాపి జల్లి తీర్చిదిద్దిన రంగవల్లులు అబ్బుర పరుస్తాయి .   వీధి వైపు సింహద్వారం ఇరువైపులా ఎత్తైన మట్టి అరుగులు. సింహద్వారం దాటి లోపల అడుగు పెట్టగానే సమావేశ  చావడి. దానికి ఇటూ అటూ  నివాస  గదులు. చావడి దాటి దక్షిణం వైపు ముందుకు వెళితే  విశాలమైన ఖాళీ ప్రదేశం. ఇందులో  సన్నజాజి లతలు. సిరిమల్లె చెట్లు,  రేక ,ముద్ద మందారాలు, కనకాంబరాలు, చేమంతి మొక్కలు , సువాసనలు వెదజల్లే దమనం  మరువాలతో నిండిన నందనవనం . ఈ నందనవనం దాటి ఇంకాస్త ముందుకు వెడితే  వంటశాల పాక.  పాక అరుగు చూరు క్రింద రుబ్బురోలు. ఇంకా ముందు కి వెడితే నుయ్యి. నూతికి చేంతాడు కట్టి వేలాడదీశిన  తాటాకు  చేదలు దర్శనమిస్తాయి. ఆ వెనక  ఠీవిగా నిలబడి తలలు ఊపుతూ   కొబ్బరి చెట్లు స్వాగతం పలుకుతాయి. వంటశాల నుండి కమ్మని పోపు వాసనలు నాశికా పుటాలని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తాయి. చూరు కింద రుబ్బురోలు లో రుబ్బుతున్న కొబ్బరి పచ్చడి  ఇంగువ  వాసనలు విరజిమ్ముతూ నోరూరిస్తుంది.

సుబ్బారాయుడు గారిది పెద్ద కుటుంబం. వచ్చే పోయే బంధువులతో వారి ఇంట్లో ఎప్పుడూ సందడే . సుబ్బమ్మ ఆయన ధర్మపత్ని.తొమ్మిది గజాల చీర గోచీ పోశి కట్టు కొని , ముక్కున బాసర, నుదుటన దమ్మిడీ కాసంత కుంకుమ బొట్టు తో తిరుగుతూ ఉంటే శివాలయంలోని శ్రీ రాజరాజేశ్వరి అమ్మ లా  అనిపించేది అందరికీ. 

సుబ్బారాయుడు గారి ఇంట్లో  బీరువాల నిండా భద్ర పరిచిన సంస్కృత గ్రంధాలు, కావ్యాలు , పురాణాలు, ఇతిహాసాలు వారి  విజ్ఞాన సంపదకు గుర్తింపు. ఈ పుస్తకభాంఢాగారాన్ని  గ్రామంలో గ్రంధాలయం గా తీర్చి దిద్దుదామని వారి మేనళ్ళులు  వడ్డాది సూర్యం, రామం గార్ల  ప్రయత్నం నాకు గుర్తుంది. నేను పై చదువులకు వెళి పోవడంతో వారు ఎంతవరకు సఫలీకృతులు అయ్యారో అన్న  వైనం తెలీదు.
నందనవనం లో పూసిన పువ్వులు సాయంత్రం పూట కోసి దారం తో మాలలను కట్టేది మహాలక్ష్మీ. వాటిని మూరలు గా చేశి  "ఇదిగో పిన్నీ....... ఇదిగో  అత్తయ్యా... " అంటూ పంచేది. మనకు ఉన్నది ఇతరులతో పంచుకోవటంలో ఉన్న ఆనందం వర్ణణాతీతం.
ఇవి ఆ నాటి  వైభవాలు.
ఈ నాడు మా ఊరిలో సుబ్బారాయుడు గారి కుటుంబం కనుమరుగు అయిపోయింది. వారి కుటుంబ సభ్యులు ఉద్యోగాలు, చదువుల రీత్యా  కాంక్రీటు వనం హైదరాబాద్ మహానగరం వలస వెళిపోయి చెల్లాచెదురు అయిపోయారు.
సుబ్బారాయుడు గారి స్మృతులు మా వంటిమామిడి అగ్రహారం మట్టి లో, శివాలయం లోనూ ఇప్పటికీ పదిలంగా ఉన్నాయి.
జీవితం మలి సంధ్యలో ఈ జ్ఞాపకాల నెమరు వాన  వెలిశాక ఆకాశంలో భగవంతుడు ఆవిష్కరించిన సప్తవర్ణాల హరివిల్లు.
అమావాస్య  చీకటి లో హఠాత్తుగా వెన్నల  కురిసిన ఆనందం.

                           
************************

*********************************************************************************